Si. Ata Marta Rivera de la Cruz. E fíxome en tal dama pola súa traxectoria. Chegou desde Madrid, aterrou como paracaidista na Coruña. Logrou que as xentes de Cs a votasen. Ao día seguinte das eleccións regresou á capital. Nunca deu as grazas. Só veu a Galicia para lucir palmito nas festas de San Froilán. Tivo a sorte de confundir a uns e de estar á dereita do pai. E así, sen merecelo, é a máxima responsable da cultura na Comunidade de Madrid. Pero o mellor é que lle serviu de refuxio para evitar que o derrube do edificio se lle caese enriba. E no peor dos casos, sempre lle quedará PODEMOS, que é onde se atoparía máis cómoda. Espero e desexo que teña a dignidade suficiente para dimitir de inmediato.
Perdemos o tempo, os cartos de todos, a esperanza no sistema, o espírito xurdido nas rúas tras aquela corrente de indignación. Fomos maltratados por uns poucos badulaques. Sufrimos unha crise na que sempre perdemos mentres uns "listiños sen escrúpulos" gañaron. Perdemos a fe e todo apunta que teremos necesidade vital de exiliarnos na nosa propia contorna. Por iso só gañamos os que nos abstivemos, é dicir, un 30%.
Perdeu o "empecinado da rosa". Tan listo chegou a crerse que convocou eleccións. Só ou con algúns gurús da socioloxía, estaban convencidos de que as urnas íanlles a dar máis escanos, abondos para facer da súa capa un saio. Unha vez máis. De vitoria en vitoria, ata a derrota final. Só que os derrotados, son eles e nós.
Perdeu o raparigo do sorriso eterno. O que cada día cambiaba de rumbo. Que tivo a oportunidade de ser útil ao seu país, facendo un goberno de apoio transversal cos seus 57 escanos, cos mesmos que non fai tanto asinara un acordo para botar a Rajoy e os seus corruptos. Pero esta vez, aos que botou foi aos mellores da súa compañía. Aos que deixaron de adularlle. Aos que algúns, como a inefable Marta das Murallas, consideraron uns vermellos infiltrados. E agora descobre que dilapidou máis de dous millóns e medio de votos, nuns sete meses. Todo un record!. Polo menos conseguiu parecerse, no final, á UCD.
Perdeu o da casona con gardas que lle protexan. Non pretenda enganarnos. O peor que lle pode suceder a un partido político é, por esta orde. Ser inútil. Perder o rumbo. Xerar rexeitamento. Dar medo. E é que de tanto acusar ao varón de machista. De tanto feminizar ao tecido social - de unidos a unidas- lograron que os varóns pensantes, moderados, cultos e respetuosos, lles den as costas. Parece mentira que non aprendese na Complutense que liberdade, dignidade, cidadanía e lei, non teñen xénero.
Perdeu o sucesor de Aznar. Agora na rúa Génova non hai discos duros. Esnaquizáronos a marteladas. Agora hai mozos de Serrano. Agora hai outra xeración con sorriso. Por certo. De que cona se ri?. Tiveron unha inmensa maioría e dilapidárona entre corruptos e tahúres como aquel inefable "campión". Pero, dáse conta o home das FAES de que alimentaron á extrema dereita? Si, a esa que saíu das súas novas xeracións.
Perdeu o español que reside sobre un polvorín catalán. Creron que estas eleccións ían dar un escenario onde se terminasen os complexos para aplicar o Estado de Dereito. Pero temos serias dúbidas sobre as intencións desta tropa. Para ser Presidente do Goberno, ou se logra un acordo tanxencial entre bloques, ou se lle dá manija aos nacionalistas, e a estes se lles antoxa que gañaron, e cheos de argumentos ou de votos, van provocar unha escalada de violencia para aproveitar a debilidade do sistema, e así internacionalizar o conflito, obrigando a que o Estado por necesidade deses "mequetrefes" que mandan ou queren mandar, se rendan e fagan con Cataluña o que De Gaulle fixo con Argelia.
Perdeu o paisano, as clases populares, os pensionistas, os traballadores en precario que non chegan a fin de mes, os pobres que comen grazas a Caritas Diocesanas, as xentes cultas e decentes, os habitantes da España baleirada, os que se enfrontan coa rapiña dos bancos, os que foron a defender aos españois atacados polos bárbaros do Proceso. Eses servidores da lei e a orde, que traballan nos corpos e forzas de seguridade do Estado.
Perdeu a democracia. Que desenterrou unha memoria histórica miserable, que canto máis sabemos daqueles feitos incivís e crueis, que deron lugar a unha guerra, e unha insoportable posguerra, máis nos aterrorizamos e avergoñamos co que somos capaces de facer os seres humanos convertidos en lobos famentos. Regresaron as dúas Españas. As que xearon o corazón do poeta. A que espera axustar contas coa burguesía. A que está sacándolle brillo aos vellos correaxes dos seus avós, para saír ás rúas, camiños e cunetas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario