20181130

Algunhas fotos de outono na ría de Ribadeo

Unha volta pola ría soe estar ben, pero hai momentos nos que está mellor...





Ribadeo, Madrid. Transporte

Hoxe entra en vigor a prohibición de circulación sobre algo máis de 4 km2 no centro de Madrid. Contaminación, tráfico, aparcamento, desenvolvemento da vida no centro da capital van verse afectados. Comparar unha cidade de catro millóns de habitantes cun pobo unhas 700 veces menor non é doado, nin en tráfico. Mais, en medio da polémica do comercio que houbo días pasados, coido que ten sentido facer un pouco de planificación de futuro tamén en Ribadeo sobre o tráfico rodado, acceso, aparcamento, e, sobre todo, liñas de comunicación públicas ou compartidas de diverso xeito para facer as comunicacións e transportes mantibles e respectuosos co entorno. Hoxe por hoxe, as restricións ó transporte que pouco a pouco se van estendendo por todo o mundo teñen vairas cousas en común, entre elas, que deixan moito mellor paradas ás aglomeracións urbanas, con grande densidade de poboación, con moita xente coa que compartir e moitas posibilidades de uso de transporte público xa de xeito previo, fronte ás zonas nas que a poboación está dispersa, como ocorre no noso entorno. As liñas de tren de proximidade das cidades están a desenvolverse e fomentarse, mentres aquí o ferrocarril da costa cáese en anaquiños diante da nosa vista, desincentívase o seu uso, recórtanse conexións... algo polo estilo pasa coas liñas de autobús. Cabería facer unha excepción coa liña Viveiro-Ribadeo, pero está visto que unha cousa é a teoría e outro o funcionamento real, con pasos por paradas sen parar, retrasos ou ausencias (cousas vividas de primeira man), etc, e unha app para avisar de que vas viaxar que aínda non sei que lle fora útil a ninguén.
Cousa polo estilo pasa cos aparcamentos. Nas cidades están a estenderse os 'aparcamentos disuasorios', mentres aquí son aparcamentos complementarios polo reducido espazo de aparcamento que se estima nas rúas, dado ademais que o uso do coche particular é necesario ante a falta de alternativas. alternativas que pasan con moita dificultade polo uso de posibilidades como blablacar, pois para ir camiño de Xixón podes ter unha certa frecuencia, mais para ir a Lugo a cousa xa está máis difícil, e non digamos se tes que ir a Allariz, como me pasou a min hai non tanto tempo, ou sinxelamente desprazarte a Arante para facer alí algo pola mañá.
Coido que Ribadeo só non pode loitar contra iso, pero tamén que voluntarismos como ir ó encontro de fútbol entre os equipos de Ribadeo e Viveiro en tren (volvendo en autobús, que así están as cousas e non se pode un arriscar) ou esquecementos como a chamada do comercio a consumir aquí esquecendo que o transporte tamén atrae consumidores, e polo tanto, esquecendo esa compoñente que nos afecta a todos, non son loitar pola defensa dunha vida mellor para todos, cidadáns e comercio incluídos.
Agora ben, hai xente de Ribadeo que vive en Barcelona e non ten coche porque non le fai falta. Isto, antes da adecuación do transporte na cidade. Aquí, que nin hai nin se espera de momento dita adecuación macro, sen coche, estás atado, cautivo. Sexa para ir ó hospital da Costa (ou o HULA), sexa para mercar en Ribadeo xente de Barres ou en Lugo xente de Ribadeo, sexa para ir ó partido de fútbol en Vilalba, ou mesmo á charla que dan na Veiga. E a cousa tende a empeorar coa falta de mantemento e supresión das liñas ... sen unha loita organizada e con queixas dispersas que, ademais, pretenden facer un aproveitamento directo e non xeral (que reverquería despois no propio aproveitamento)
Autobús de liña en 1975. De https://gl.wikipedia.org/wiki/Ficheiro:1975_-_Pontevedra.jpg; autor Antonio, lic. Creative Commons recoñecemento compartir igual xenérico 2.0

20181128

Envases lixeiros, burocracia pesada

Na procura infrutuosa dunha convocatoria do pleno de onte, atópome nas web do concello dúas notas a considerar. A primeira  corresponde a un documento de 100 páxinas, "PROXECTO DE EXPROPIACIÓN PARA A MELLORA E RESTAURACIÓN DE HÁBITATS NATURAIS NO CORREDOR FLUVIOESTUARINO DA RÍA DE RIBADEO ZEC RÍO EO-GALICIA (ES1120002) ZEPA RIBADEO (ES0000085)", aprobado inicialmente por acordo plenario de 24 de maio deste ano e asociado do proxecto LIFE FLUVIAL “Mellora e xestión sostible dos corredores fluviais na Rexión Atlántica Ibérica” (LIFE16 NAT/ES/000771).
O documento ten cousas interesantes, aínda que o que máis me chamou a atención son os planos da zona a expropiar, da ponte da N-642 en Reme cara á ría. Planos públicos, pero que se non é unha cousa destas é difícil que saian á luz. A distribución de fincas nunha zona de marismas da unha idea impacgante do que pode ser o minifundio galego. Por suposto, hai outras cousas, como que nas novas que aparecen na prensa se asocie á eliminación de pinos e eucaliptos o que son marismas, ou o que leva a pensar nos trámites farragoso-administrativos, de data de aprobación preliminar 24 de maio, data de anuncio de publicación no BOE 27/11 (coido que aínda non está publicado) e data de sinatura do proxecto, 18/7.
A outra nota está tamén relacionada co farragoso-administrativo. Trátase de que por fin se vai máis ou menos a normalizar a recollida de lixo, apartado de envases lixeiros, de xeito provisional pola empresa ASCAM mentres o concello se da sacado de arriba o contrato con Soil Recovery, que hai tempo que por problemas propios non recolle.  Procuro na rede e entendo que a 'nova' empresa é ASCAN, non ASCAM, e que ten unha longa historia en internet que inclúe multas por incumprimento. O caso é que polo momento vai funcionar, pero tamén que a seguridade que se pretende cos trámites administrativos para amparar a legalidade evidentemente teñen numerosos defectos que fan que moitas veces non salvagarden a legalidade e sexan un lastre para a boa administración.

20181127

Mirando á pasta

Pasta como sinónimo dos cartos ou pasta de papel? Ambas.
A semana pasada apareceu unha nova nos xornais resaltando non unha nova auténtica, senón o recoñecemento de algo que era vox pópuli: que Ence leva xogando cos políticos para conseguir subvencións cando está ganando cartos. E que para iso, usa Mirasol, o tren e o que faga falta. Algo moi común entre as empresas, sangrar ó sector público como complemento ou suplemento dos réditos comerciais. Aí está a mesma semana pasada o recoñecemento doutro segredo a voces, o agasallo ós bancos de 50 000 000 000 € (euro arriba, euro abaixo, que máis da, máis de mil euros por cada un de nós) despois de vendelo á opinión pública dicindo que era un préstamo con intereses para salvar ós cidadáns..
O caso é que unha vez logrado que Portos de Galicia rebaixase o custo de uso das instalacións portuarias de Mirasol, ENCE xa perdeu o interese na liña férrea. Polo medio, politiqueos de todo tipo con pouca ou nula base real, manobras como a intención da construción dunha macronave, e de xeito sorprendente para min, pouca ou ningunha referencia a que o tren é un transporte máis respectuoso co medio ambiente ou  ó estudo da posibilidade do ramal de ferrocarril a Mirasol. Ó fin, non ían por aí os tiros, como se está a ver. Pero, mentres, Portos de Galicia segue a recibir unhas cantidades moito menores polos dereitos de embarque das que percibía antes do tira-afrouxa co Musel, e o coidado do porto de Mirasol recibe menos atención da que debera, despois de ser segregado do pobo polo valado (realizado coa desculpa de tráfico con países terceiros de fóra da Unión Europea...)
De Navia a Ribadeo
Coido que o que leva pasado a conto do traslado de mercadoría de Ence ó Musel é de libro e debera servir como caso exemplificador para algunhas outras actuacións empresariais de todo tipo na nosa contorna ou máis aló. Que así se faga ou non implicará consecuencias no futuro...

20181124

Xornada de portas abertas na residencia de Ribadeo 20181124

    Hoxe tivo lugar a primeira das xornadas de portas abertas para que a xente poda visitar a nova residencia de maiores de Ribadeo. Foi un acto emotivo  do que deixo diversas fotos e, ó final, un vídeo do acto principal, coas intervencións da Concelleira de servicios sociais, Sonia Meilán, o representante da Plataforma e da Comisión pro Residencia, José Antonio Ares, o Presidente da Deputación, Darío Campos, e o alcalde de Ribadeo, Fernando Suárez, coa presenza constante do esprito de José María Rodríguez. Ó final do mesmo descubriuse unha foto da manifestación do 22 de abril de 2014 e comezou a visita ás instalacións.
Completan a entrada as dúas novas do concello relativas ó acto.
Detalle da sala de estar, con acuario e decoración con montaxes de fotos de Ribadeo (como a xeralidade de estancias)

Momento da sinatura da petición do PIA

Rematando de descubrir a foto da manifestación na entrada. dos portadores da pancarta, faltaba Tino Reymóndez e José María Rodríguez (está presente na foto a súa dona). A exconcelleira de Servicios Sociais estaba no acto pero non aparece na foto, o mesmo que Lalo Gutiérrez. Si están presente na foto José Antonio Ares, Manuel Valín e o alcalde. Ós pés da xente, a alfombra de entrada: "O noso soño, o teu fogar"

Vista parcial dende o solario do segundo andar.

Vista parcial dende unha habitación ó surleste.

Vista parcial dende un cuarto ó noroeste.



    Transcrición das verbas de José Antonio Ares Taboada:
    "Hai xa case oito anos, a finais de 2010, que unha tarde Juan do Espín máis eu fomos cabo de José María Rodríguez na procura de apoio para unha necesidade que sentíamos no pobo e que se manifestaba mesmo nas nosas familias: un coidado mellor e máis próximo para os nosos maiores.
    José María recolleu o guante e de aí a cousa botou a rodar. O Tesón convocou ás asociacións, e o apoio das asociacións de veciños á Plataforma pro Residencia de Maiores de Ribadeo foi unánime, tanto no social como no económico.
    Comezaba un longo camiño, pois aínda ano e medio máis tarde, o 22 de abril de 2012, vimos a necesidade de convocar unha manifestación para empurrar o proxecto. Unha manifestación que tivo unha resposta multitudinaria e inclinou as resistencias que puidera haber, coa xente facendo súas unhas consignas que sentían, como ‘por ti e polos teus, residencia en Ribadeo’.

    Dese día en diante foi claro que o que se estaba a pedir tiña milleiros de persoas detrás: a xente de Ribadeo.
    Adoptouse entón o acordo do pleno do concello, que levou o sentir e querer do pobo ás institucións que nos cadran un pouco máis lonxe creando a comisión municipal, na que tamén participamos José María e máis eu. Así, a Deputación de Lugo embarcouse tamén neste proxecto conxunto ata levalo a bo porto xunto co concello de Ribadeo, e ambos sendo conscientes de que tiñan detrás, e seguen a ter, o apoio dun pobo.
    Foi esa a continuación do longo camiño no que a forza da sociedade estivo sempre detrás dos nosos representantes na administración para ir cumprindo etapas. Dende a Plataforma cremos que debemos dar as grazas a todos os participantes, pero os de Ribadeo, ó fin, son, somos, como unha gran familia, somos nós mesmos; por iso as grazas deben ser máis patentes para quen recolleu o guante fóra de Ribadeo, contribuíndo a que as nosas institucións a nivel provincial se comprometeran.

Moi atrás quedou xa unha data: o 24 de xuño de 2014, día da colocación da primeira pedra da Residencia. Atrás quedaron tamén diversos problemas e complicacións.
    Hoxe, 24 de outubro de 2018, catro anos despois, estamos aquí coa residencia a punto. Si, faltan papeis, sinaturas para o funcionamento, cuestións administrativas... aínda se tardará tempo en ver ós nosos maiores desfrutando nestas instalacións. Mais dende a Plataforma esperamos a chegada dun bo futuro.
Iso si, un futuro no que todos seguiremos a ser necesarios. A tarefa non remata hoxe coa xornada de portas abertas, nin cando a inauguración permita ver a xente dentro. Sinxelamente, non remata: o compromiso cos nosos maiores e cousa de todos, todo o tempo.

    Moitas grazas."

Notas do concello:
Novas
TERÁ UNHA DURACIÓN DUNS 50 MINUTOS APROXIMADAMENTE
Acto na residencia de maiores
23/11/2018
O alcalde, Fernando Suárez, convida á veciñanza a participar mañá, sábado, na xornada de portas abertas que se celebrará no centro de atención a persoas maiores. Ás 12 da mañá haberá un acto institucional que contará coa participación do presidente da Deputación de Lugo, Darío Campos, da concelleira de Servizos Sociosanitarios, Sonia Meilán, de José Antonio Ares, en representación da Comisión de Asociacións Veciñais Pro-Residencia de Maiores, e do alcalde, Fernando Suárez, que lembrou hoxe que a forza dun pobo serviu para algo, para conseguir que este centro sexa unha realidade.
O rexedor comentou que "a partir de mañá é cando podemos con todo orgullo mostrarlle a todo o mundo, a toda á cidadanía, o resultado deste traballo ímprobo que partiu, xa hai varios anos, no 2012 cunha manifestación da que Ribadeo se puido sentir orgulloso onde, da vila e do campo, xentes de todo tipo saíron a rúa xunto cos representantes políticos, con nós, para pedir que Ribadeo debía ter unha nova residencia, porque 10.000 habitantes necesitaban máis prazas públicas das que había en Ribadeo".
Suárez Barcia lembrou que "no 2014 iniciamos a construción desta residencia e agora, catro anos despois, se concluíu, se equipou e estamos no paso previo ao inicio do seu funcionamento, dado que nestes días estamos asinando os convenios de colaboración entre o Concello e esta gran administración, moi amiga de Ribadeo e dos veciños e das veciñas de Ribadeo, que é a Deputación de Lugo nestes últimos anos polo moito que nos ten axudado, e singularmente neste ámbito. Por iso tamén conosco mañá estará o presidente da Deputación de Lugo, Darío Campos, para ensinarlle a todos os que queiran ir alí durante este acto desta fin de semana, e durante as seguintes dúas fins de semana, para que poidan ver todo o que fomos traballando".
O alcalde ribadense subliñou que "a forza de todo un pobo serviu para algo, porque isto vai para eles, para nós cando sexamos maiores e para os que xa hoxe en día son maiores que queren pasar os últimos días nas súas casas como é lóxico, pero os que non poidan por diferentes motivos, que saiban que teñen unha casa marabillosa aquí en Ribadeo para pasar con ledicia, alegría e ilusión os últimos días das súas vidas, que esperemos que sexan moitos".
Fernando Suárez convida "a todo o mundo a que vaia mañá ao acto, será ás doce do mediodía, e a partir de aí quedarán as portas abertas, en horario de mañá e tarde, para que todo o mundo que queira poida visitalo cos seus amigos, familiares, etc…".
O rexedor engadiu que "tamén nestes días pediremos o PIA, o permiso de inicio de actividade, á Xunta de Galicia e o que pido, como sempre, xa que non quixeron poñer un céntimo en toda esta obra marabillosa, cando menos que non poñan paus nas rodas e que nos deixen traballar ao Concello e á Deputación como estamos facendo, mao a mao para que redunde en beneficio dos nosos paisanos e das nosas paisanas".
O acto de mañá dará comezo ás 12:00 horas con música. Despois pronunciarán discursos Sonia Meilán, José Antonio Ares, Darío Campos e Fernando Suárez. Seguirá outra peza musical e o descubrimento dunha placa conmemorativa e máis da fotografía da manifestación cidadá do ano 2012. E despois será a visita por parte do público asistente ás instalacións.
Por outra banda, hoxe foron publicadas no as bases polas que se rexerá a confección de listas para a contratación do persoal técnico na nova residencia de persoas maiores de Ribadeo:
-Fisioterapeuta
-Terapeuta Ocupacional
-ATS-DUE
-Psicólogo/a
O prazo de presentación de solicitudes será de 10 días naturais contados dende o día seguinte á publicación no Boletín Oficial da Provincia de Lugo.


Novas
SEGUEN AS XORNADAS DE PORTAS ABERTAS Á RESIDENCIA
Acto emotivo en Ribadeo
24/11/2018
Fernando Suárez e Darío Campos asinaron este mediodía en Ribadeo o convenio específico de xestión do centro de atención a persoas maiores e tamén a petición de autorización para o inicio de actividade. O presidente da Deputación de Lugo agarda que en tres ou catro meses a residencia estea en funcionamento. O alcalde ribadense subliñou que "por proxectos coma este, é polos que merece a pena estar en política".
A Escola Municipal de Música e Danza foi a encargada de interpretar as pezas musicais que alí se puideron escoitar. No tempo de discursos interviñeron a concelleira de Servizos Sociosanitarios, Sonia Meilán; José Antonio Ares, en representación da Comisión de Asociacións Veciñais Pro-Residencia de Maiores de Ribadeo; o presidente da Deputación de Lugo, Darío Campos; e o alcalde ribadense, Fernando Suárez.
Sonia Meilán dixo que "a nivel persoal non é o doado explicar a miña satisfacción. Os maiores son a miña paixón, a miña profesión está directamente relacionada coa xeriatría, son xerocultora desde hai dez anos e sempre digo que son unha privilexiada porque traballo no que verdadeiramente me apaixona e me gusta, co cal creo que sería moi difícil explicar con palabras o que sinto hoxe".
A edil ribadense sinalou que "como concelleira de Servizos Sociais debemos loitar e apostar por unha atención de calidade para os nosos maiores e penso que coa construción desta residencia cumprimos o obxectivo, pero debemos seguir día a día sen deixalo de lado para que unha vez por circunstancias os nosos maiores xa non poidan seguir vivindo nas súas casas continúen disfrutando do seu entorno, do que foi a súa vida diaria, dos seus familiares e das amizades e do paseo por onde disfrutan a diario".
José Antonio Ares na súa intervención manifestou que "estamos aquí coa residencia a punto. Faltan papeis, sinaturas para o funcionamento, cuestións administrativas e aínda se tardará tempo en ver aos nosos maiores disfrutando destas instalacións, mais dende a Plataforma esperamos a chegada dun bo futuro, no que todos seguiremos a ser necesarios. A tarefa non remata hoxe coa xornada de portas abertas nin cando a inauguración permita ver á xente dentro, porque o compromiso cos nosos maiores é cousa de todos todo o temp".
Pola súa banda, o presidente da Deputación, Darío Campos, explicou que "acabamos de firmar hoxe un convenio no que vamos colaborar Deputación e Concello, asinamos tamén a petición do PIA á Xunta de Galicia, que eu espero que non poña máis atrancos".
E reiterou en varias ocasións que "hoxe é un día da alegría e espero que marque un antes e un despois e que en tres ou catro meses poidamos ter aquí aos nosos maiores usando esta residencia, porque eu son inimigo dos edificios baleiros e paréceme que estas cousas hai que poñelas a andar o antes posible porque son necesarias".
O alcalde, Fernando Suárez, pronunciou un discurso "desde o corazón" no que destacou "a incansable e comprometida actitude do portavoz destas Asociacións veciñais. Quero expresar publicamente e recoñecer que, a pesares de non telo coñecido demasiado anteriormente, conseguiu inspirarme a min en particular, para que non esmorecera a ilusión de converter este soño realidade. Hoxe non pode estar aquí porque nos deixou non hai moito e non lle deu tempo a ver a realidade que hoxe poden ver vostedes. Estou seguro que hoxe José María Rodríguez Díaz habería estar ben orgulloso".
O rexedor aludiu "á multitude de xuntanzas que houbo para sacar isto adiante isto en todas as súas fases. Das horas dedicadas a este proxecto que agora podemos ensinar con orgullo e con fachenda. Sempre coa ansia de cumprir co compromiso adquirido: Aquí non atoparán desvíos de obra, aquí non atoparán certificacións de partidas de obra que non están. Aquí non atoparán nada da mala praxe política que por aí adiante foron desprestixiando o nobre o oficio da arte da política (que non é outro que o de tentar facer cos recursos dispoñíbeis o mellor benestar posible para os nosos homes e mulleres). Pola contra, aquí si que atoparán o mellor do traballo en conxunto técnico e político. Dos técnicos municipais e dos representantes dos veciños: do goberno e da Corporación en xeral. Así como tamén atoparán outra cousa, que desgraciadamente non é moi frecuente: a colaboración leal, sincera e total con outra administración que sempre estivo ao pé de nós desde o primeiro momento: A Deputación de Lugo. E sublio esta estreita colaboración tanto cos seus técnicos como cos seus representantes do goberno provincial".
Fernando Suárez Barcia tivo palabras de recoñecemento para quen fora vicepresidente da Deputación de Lugo, Antonio Veiga, e para o presidente da institución provincial, Darío Campos: "Quero dicir isto porque detrás das institucións están os proxectos políticos (distintas formacións políticas) e detrás destes, están as persoas, como non. Quero recoñecer o compromiso do que foi Vicepresidente dela no mandato anterior (2011-2015), Antón Veiga Outeiro. Con el iniciamos as conversas, os acordos económicos para a súa construción (cando outras administracións, como a Xunta de Galicia, daba mil voltas para non acabar dando nada). Aquel mandato acabou e logo veu outro, e nós seguimos atopando comprensión e apoio no actual presidente da Deputación, Darío Campos Conde, porque neste actual mandato, a Xunta de Galicia, e a pesar de ter as competencias en Servizos Sociais deste rango, seguiu con voltas e reviravoltas sen acabar aportando nada. Con Darío continuamos as conversas, os encontros, as xuntanzas para continuar cos apoios económicos para o equipamento e o mobiliario e, mais tarde, para artellar un dos mellores proxectos a nivel do Estado que as Administracións Públicas podan levar a cabo: a colaboración e a cooperación para o ben común".
E seguiu a relatar: "por isto, entre os técnicos e os políticos dun e doutro goberno estivemos meses tecendo e deseñando,dentro das posibilidades que nos dan as leis actuais, os acordos, os convenios, as ordenanzas, os regulamentos, etc. Todo este traballo xurídico foi apoiado e aprobado unanimemente pola actual Corporación Municipal de Ribadeo e así poder ofrecer aos nosos paisanos e paisanas que o desexen a estancia nesta casa grande co mellor dos servizos posibles ao menor custo posible. Confiamos pois que cando bote a andar, estea chea de xente feliz e orgullosa de pasar aquí os últimos (e que sexan moitos) anos da súas longas vidas".
Nos recoñecementos de Fernando Suárez tamén estiveron presentes os membros da anterior e actual Corporación Municipal e tamén os traballadores públicos do Concello de Ribadeo: "e por isto, quero salientar o compromiso total da anterior e da actual Corporación Municipal. Seguramente con momentos de debilidade, quizais porque vivimos nun momento pouco dado ás unanimidades. Eduardo Gutiérrez, Manuel Valín, Tino Reimóndez como voceiros da anterior, así como a Roberto Ramos, Aurora González, Marta Saiz e Jesús López, como voceiros desta e extensivos aos vosos compañeiros e como non, a todos e cada un dos meus compañeiros/as deste mandato. Quero valorar tamén as achegas da anterior concelleira de Benestar, Teresa González, e como non, a todos e cada un dos compañeiros deste mandato, por participar das tensións, xuntanzas, acordos, desacordos que vós ben sabedes. Como tamén quero expresar admiración e gratitude aos/as traballadores públicos deste Concello por aturarme sistematicamente para que deran o mellor de si neste proxecto: A María Mon, a José Rodil, a José Antonio Carro, a Luís Vázquez, a Joselo Gegunde e a Francisco Moreda. E quero valorar igualmente a outros tantos que nin remotamente coñecía, pero aos que desde entón valoro profundamente. Son técnicos da Deputación, e cónstame que estiveron e están a dar igualmente o mellor de si: a Manuel Angel Jove, a Silvia García, a Manuel Cutrín, e outros moitos que estiveron por detrás e que non sei os seus nomes por non ter ese contacto directo, mais sei que tamén sempre estiveron aí".
Fernando Suárez subliñou que "iniciamos no 2014 a construción da residencia cos proxectos técnicos elaborados por nós, mais coa autorización administrativa da Xunta. Agora, en novembro de 2018 estamos ao final desta ilusionante pero longa e tortuosa travesía. Mais aínda non chegamos. Acabamos de asinar (hai uns minutos) o convenio específico de xestión polo que nos comprometemos con dereitos e con obrigas Concello e Deputación. E polo tanto temos toda a documentación lista para enviar á Xunta. Así o acabamos de rubricar o presidente da Deputación e mais eu, coa sinatura conxunta do documento de petición da Autorización de Inicio de Actividade (AIA). Toda a documentación sairá a semana que vén para Santiago. Agardemos pois, que de non poñer un peso en todo este proxecto, cando menos, a Xunta non poña trabas que impidan que se encha de usuarios e usuarias canto antes".
Un dos momentos máis emotivos do discurso de Fernando Suárez foi cando lles explicou aos seus fillos que por proxectos coma este, é polo que paga a pena estar en política: "hai un pedaciño quixen estar aquí cos meus fillos, eles son noviños, e moitas veces inocentes de como funciona o mundo. Ensineilles o froito de tanto traballo. E díxenlles: por proxectos coma este, é polo que paga a pena estar en política. Sei que os políticos temos mala fama, supoño que moitas veces merecida. Pero quero con este exemplo dignificar o traballo que se fai dando o mellor de nós, e deixando os mellores anos da nosa vida loitando por cousas xustas. Como xusto é lograr que Ribadeo teña o que se vén negando desde hai decenios. E cumprir o que nos comprometemos diante dos membros das AAVV e especialmente de José María Rodríguez: unha nova residencia en Ribadeo, preferentemente para os/as de Ribadeo e a prezos asumíbeis para as pensións dos de aquí".
E rematou: "meus amigos, quen lles fala é unha persoa sincera que fala desde o corazón, os que nos coñecedes sabedes que temos un vontade negociadora e dialogante indubidable, pero que ao mesmo tempo unha capacidade de loita e resistencia infinita por conseguir as cousas que se nos negan por capricho. En palabras do bardo Ramón Cabanillas, naquel poema tinguido de épica que En Pé, e que me inspirou sempre para guiarme:
Irmáns, en pé, sereos
a limpa frente erguida
envoltos na brancura da luz
que cae de riba
O corazón aberto a toda verba amiga
e nunha man a fouce e noutra man, a oliva
Seguimos traballando no noso soño para facelo unha realidade en funcionamento dentro de ben pouco. Sede pois benvidos, como indican as verbas que podedes ler no chan cando entrades: O noso soño, o teu fogar".
Darío Campos e Fernando Suárez descubriron unha placa conmemorativa situada debaixo dunha foto da manifestación coa que centos de veciños e veciñas reclamaron unha nova residencia de maiores para Ribadeo na que se pode ler:
"22 de abril de 2012. A loita de todo un pobo, vila e campo, representantes municipais e cidadanía encheron as rúas de Ribadeo para demandar unha nova residencia para as persoas maiores.
24 de novembro de 2018. Xornada de portas abertos ao Centro de Atención a Persoas Maiores.
O POBO É QUEN MAIS ORDENA".
Ducias de veciñas e veciños asistiron a este acto e coñeceron as instalacións da nova residencia de maiores, que poderá ser visitada mañá, domingo, e tamén os días 1, 2, 8 e 9 de decembro en horario de mañá e tarde.

20181123

Actividade por Ribadeo: Suso Peña

Non é unha data especial: o próximo ano cumpriranse 14 dende o pasamento de Suso Peña. Por iso a lembranza e homenaxe que se propón de Suso como artista mariñán a destacar no 2019 non aproveita unha circunstancia de datas, senón só a valía do artista, de Suso.
Non, non é a primeira volta que se lle fai unha homenaxe a Suso. Desta, está por medio a petición de fillo predilecto de Ribadeo. Algo que está en xerme pero a bó seguro sairá adiante a pouco que se recolla o sentir do pobo.

20181122

16 de novembro de 1934: unha curiosidade na Comarca

Coller unha Comarca vella non deixa de ser unha fonte de sorpresas (case coma hoxe, pero con matices diferentes). deixo abaixo unha foto tomada polo medio da comarca de 16 de novembro de 1934, é dicir, hai 84 anos, en tempos da Segunda República. O caso é que en semanas anteriores viña traendo o semanario referencia a dúas subscricións que se estaban a facer naquel momento. O feito de que foran dúas xa é indicativo dunha mentalidade algo diferente da de hoxe en día. Pero a cousa vai máis aló. Unha delas, para a homenaxe á vellez do mariñeiro, levaba unhas cantas semanas máis que a outra, 'para a forza pública', que era a terceira semana que aparecía. En cambio, o montante desta última era seis veces superior naqueles momentos, e, na semana anterior, aparece que só o concello xa tiña depositado unha cantidade que superaba toda a subscrición para a homenaxe dos mariñeiros. Sen meterse en condicións do momento, parece que hai cousas que non cambian moito.

20181121

Nota de prensa. Colectivo Por Nuestro Faro

Sobre unha foto de Covadonga Suárez

O resumen é moi sinxelo: Despois de dous meses e medio non conseguimos saber porqué se deu unha licencia de apertura sen legalizar o sistema de residuais e porqué o concello de Ribadeo rexeita crarexar todas as dúbidas. Entendemos que un alcalde debe dar toda a información que se lle pide sen que haxa que suplicarllo.
As datas son as seguintes:
1.- 24. 8. 18 A Xunta de Galicia somete a exposición pública un proxecto de legalización dunha fosa séptica na Illa Pancha, construída en abril de 2017 e que verque nunha canaleta as augas supostamente depuradas. O Colectivo POR NUESTRO FARO presenta alegacións en prazo e forma.
2.- 7.9.18. O noso colectivo presenta un escrito no rexistro do concello aportando as nosas alegacións baseadas nunha lista de contradiccións evidentes. Pregúntaselle tamén o concello ten pensado estudar o proxecto e presentar alegacións.
A día de hoxe seguimos agardando resposta.
3.- 18.9.18. Pleno Municipal. A concelleira do PSOE Dna. Aurora González Ginzo pregunta polo mesmo asunto. Resposta do Sr. Alcalde con aire fastidioso: “o que digan os técnicos”… “o que non esteña dacordo que vaia ao contencioso”… “sempre respostamos ás preguntas do colectivo”.
Seguimos agardando a resposta.
4.- 10.10.18. Novo escrito do Colectivo POR NUESTRO FARO ao Abeiro da Lei de Trasparencia (19/2013 de 9 de diciembre de Acceso a la Información Pública y Buen Gobierno) para lembrarlle ao concello que ten a obriga de respostar por lei ás preguntas dos veciños.
Mes e medio despois seguimos agardando resposta.
COMENTARIO: A Lei de transparencia da un plazo de un mes para respostar ás peticións dos veciños, que pode ampliarse a dous se o asunto é moi complexo. Non semella que unha fosa séptica e un verquido sexa un caso de especial complexidade. O prazo de un mes xa rematou o dez de novembro, e o plazo de dous meses rematará o próximo 10 de decembro. Compre lembrar tamén que a información administrativa non é propiedade privada dos gobernos, e que unha elemental ética democrática esixe facilitar esa información cando se require. Esperamos non ter que recurrir ao “Consejo de Trasparencia y Buen Gobierno” que establece a mesma lei para casos de silencio administrativo ou resposta insatisfactoria, e non descartamos chegar ao Contencioso Administrativo que sería o último paso.
Colectivo POR NUESTRO FARO

20181115

Plataforma pro Residencia de Maiores de Ribadeo, Nota de prensa

A residencia, en Google maps

Despois da celebración de pleno de 23 de outubro de 2018, vista a acta e os comentarios aparecidos con posterioridade nos medios, esta plataforma ve a conveniencia de dar publicidade a algún aspecto que consideramos importante e que non saíu á superficie ata o momento.
Con data 26 de setembro, presentamos alegacións ós documentos que se estaban a tratar sobre a Residencia de Maiores de Ribadeo (ver doc I, abaixo). Ditas alegacións foron as únicas presentadas, foron informadas e apareceron no pleno ó longo do tratamento dos diversos puntos (mostra desta afirmación, ver abaixo o correspondente á acta no punto 2, doc II).
Así, queda claro que a corporación municipal, en pleno e de xeito unánime, co alcalde á cabeza, non só aprobou as normativas que se presentaban sobre a Residencia de Maiores de Ribadeo, senón que tamén tomou o compromiso de presentar á Comisión de Seguemento no menor prazo posible diversos cambios sobre o aprobado. Se ditos cambios non se fixeron xa no pleno do pasado 23 de outubro foi sinxelamente, como aparece en acta, para non dilatar os prazos de posta en marcha da Residencia, tido en conta que non só intervén a administración do Concello, senón tamén a da Deputación, e isto nun marco de conversas nas que se puxeron de acordo outros varios concellos, e que, polo tanto, unha modificación na normativa aprobada suporía recomezar un proceso de acordos que xa foi complicado e longo de por si. E, en relación ós cambios presentados nas alegacións e que non foron recomendados polo informe, dita falta de recomendación non estaría baseada nun desacordo sobre o alegado, senón ‘na consideración de que ao se tratar dun Regulamento con carácter xeneralista para implantar e executar un sistema de servizos sociais en diferentes centros de atención a persoas maiores da provincia conforme ao convenio interadministrativo aprobado coa Deputación Provincial’ habería que ter en conta dita xeralidade.
As alegacións presentadas foron explicadas con abonda anterioridade ó pleno ós grupos políticos do concello, co entendemento unánime do que é o verdadeiramente importante. Algo que, repetimos, quedou patente na acta do pleno, reflectindo o acordo sobre esa base de mellora convinte, dando de xeito unánime tódolos grupos a aprobación despois dos comentarios anteditos sobre as alegacións.
Así pois, esperamos que nun futuro non moi lonxano os familiares dos residentes podan participar nun Consello da Residencia, así como a introdución de diversos outros axustes na normativa. Asemade, tamén esperamos, como plataforma pro Residencia de Maiores de Ribadeo, seguir traballando para contribuír a que o día a día dos nosos maiores se desenvolva do mellor xeito posible.
Ribadeo, 14 de novembro de 2018.
---
I.-Alegacións presentadas.
Que tras analizar os documentos aprobados inicialmente no pleno de 23 de agosto sobre o centro de Atención a Persoas Maiores de Ribadeo, observamos diversas eivas, das que decidimos expoñer como alegacións:
Que, en canto á Ordenanza reguladora do prezo público, sendo desexable o achegarse o máis posible á gratuidade, somos conscientes das limitacións económicas das que parte esta corporación e das que partirá calquera outra, por iso asumimos a ordenanza non sen recomendar unha redacción que facilite a súa comprensión ós usuarios, como un piar máis da necesaria transparencia de funcionamento.
Que, en canto ó Regulamento de réxime interno, contempla a regulación de relacións contractuais residente / residencia, obviando que na residencia desenvolverase todo un conxunto social. Somos conscientes de que non se pode especificar unha normativa para cada acto social, pero iso debera alentar a deixar clara a posibilidade de adaptación dos regulamento, incluído o xeito de facelo e a participación de residentes e familias en dito cambio.
Que, tamén en canto ó RRI, sería convinte o contemplar algún tipo de consello que permitira participar ós residentes, ós seus familiares e a algunha asociación externa (‘Asociación de amigos da ’) que teña como obxecto axudar ó bo funcionamento da residencia.
Que, en canto á Ordenanza de Acceso, se harmonicen as ordenanzas correspondentes ós servizos de atención en Ribadeo (antes de calquera reestruturación posible dos servizos subministrados polas dúas Residencias e o Centro de Día)
Que se definira con criterios claros a ‘situación de necesidade’ (art. 8.b.) para evitar elementos subxectivos e diferenzas de xuízo en casos diferentes. Ditos criterios deben ter un resultado cuantitativo, para permitir a súa baremación e con ela a obtención de resultados obxectivos. Que (art. 12.1, parágrafo final) a derivación da avaliación social ós servizos sociais da Deputación de Lugo, sendo aprezada pola descarga de traballo que pode supoñer, debe levar asociado un procedemento que facilite que non desvirtúe o control do acceso dende Ribadeo así como a homoxeneización no caso posible no que ás veces se faga a avaliación en Ribadeo e ás veces en Lugo.
Que, na modalidade excepcional de acceso (art. 12.2), e para evitar o incumprimento sistemático dos prazos previstos ou mesmo o seu uso como unha entrada traseira que se trata de evitar, sexa previsto un procedemento de desaloxo.
Que, na resolución unilateral do período de adaptación deberan aparecer algún tipo de indicacións ou método para evitar abusos en dita resolución, que podería ser, por exemplo, algún tipo de penalización de cara a un futuro intento de entrada.
Que, na resolución de servizo por falta de pagamento é necesaria a especificación dalgún tipo de prazo e/ou, no seu caso, un argumentario xustificativo de variacións.
Que, en xeral, as causas de baixas están especificadas de xeito insuficiente.
En canto ós tres documentos, solicitamos se preste maior atención ós detalles lingüísticos, incluíndo neles a unificación de nome da Residencia (centro de Atención a Persoas Maiores, Centro de Atención Residencial, ...)
---
II.-Acta do pleno 2018-0008, pp.11 e seg. (en parte, repetido noutros lugares da acta);
“2.- EXPEDIENTE NUM. 2552/2018 RELATIVO AO REGULAMENTO DE RÉXIME INTERNO PARA O CENTRO DE ATENCIÓN A MAIORES.
Por Secretaría dase lectura ao ditame da Comisión Informativa de data 18/10/2018 que se transcribe:
“ DITAME: Dase conta da proposta da Alcaldía que se transcribe:
“ PROPOSTA
Visto expediente tramitado para aprobacion do Regulamento de réxime interno do Centro de Atención a Persoas maiores (CAM) de Ribadeo.
Vista aprobacion inicial que se produciu por anterior acordo plenario de 23 de agosto de 2018.
Vistas alegacións formuladas durante o período de exposición pública así como o informe emitidom polo Traballador social sobre este asunto, que obra no expediente.
Esta Alcaldía, no uso das atribucións que lle confire a lexislación vixente PROPÓN ao Pleno Municipal que previo ditame da Comisión Informativa correspondente se adopten os seguintes acordos:
1o.- Rexeitar, neste intre, as alegacións formuladas ao documento de aprobación provisional do Regulamento de Réxime Interno do Centro de atención a persoas maiores de Ribadeo na consideración de que ao se tratar dun Regulamento con carácter xeneralista para implantar e executar un sistema de servizos sociais en diferentes centros de atención a persoas maiores da provincia conforme ao convenio interadministrativo aprobado coa Deputación Provincial convén manter criterios e opcións harmonizadas co resto de Centros.
2o.Prestar aprobación definitiva ao Regulamento de referencia procedendo á súa exposiciòn pública aos efectos legais correspondentes.
3o.-Adquirir o compromiso de elevar as seguintes propostas á COMISIÓN ESPECÍFICA DE SEGUIMENTO DO FUNCIONAMENTO DO CENTRO, conforme aos criterios manifestados polo Traballador Social no seu informe, segundo se sinala a continuación e sen prexuízo de calquera outra que en dita Comisión se considere procedente tratar:
1.- Aceptar as alegacións numeradas cos puntos 3, 4, 8 e 11
No punto 3 . Paréceme importante contar cun Consello da Residencia. Non obstante debemos de ter en conta que se trata de por en funcionamento un centro residencial partindo de cero.
Isto supón un importantísimo desafío. Novos traballadores, nova xestión, novo edificio, novos residentes, dúas administracións ... Todo isto por sí só xa vai a supoñer ter que sortear moitos obstáculos. Incorporar, desde o principio un novo axente sería engadir máis dificultades.
Por outra banda cando o centro esté funcionando, os traballadores, os residentes, as familias, a empresa ou empresas, se coñezan sería o momento idóneo para que entre en escea este tipo de organo. Propoño, polo tanto, que nun prazo de dous anos, se cree o Consello da residencia.
No punto 4 propoño que se harmonicen as ordenanzas correspondentes ós servizos de atención de Ribadeo, na medida do posible, dadas as especiais circunstancias dos outros dous servizos. Non obstante isto non suporá variación algunha na presente Ordenanza de acceso.
No punto 8 Propoño incorporar á redacción da Ordenanza o seguinte texto : A persoa que non supere o período de adaptación non poderá presentar outra nova solicitude nun prazo de dous anos.
Con respecto ó punto 11 propoño aceptar a alegación e unificar a denominación do centro en tódolos documentos.
2.- Aceptar parcialmente as alegacións correspondentes ó punto 2 no relativo a participación dos familiares e residentes nos cambios que se poidan producir , no futuro no Regulamento de réxime interno, a través d Consello da Residencia. No resto estamos ó que xa dicimos na resposta a ese punto.
4o Facultar á Alcaldía-Presidencia para realización de cantos actos, trámites ou xestións sexan procedentes para o bo fín dos acordos adoptados.”
Tras deliberación, a Comisión Informativa por oito votos a favor (dos membros dos Grupos BNG,PP e C ́ds) e unha abstención da membro do PSG-PSOE acorda ditaminar favorablemente esta proposta modificando o apartado 3o no senso de que a Comsión para o tratamento deste asunto non é a que figura na proposta senon a que consta no Convenio Marco concretamente a Comisiòn de Seguimento xeral.”
Intervén a concelleira do Grupo Municipal Socialista Sra.González Ginzo que sinala que as alegacións que se formularon durante o período de exposición parece que son aceptadas pero en diferido pero que hai certas cuestións que, ao seu xuízo, non se deben dilatar ou aprazar polo que entende que deberían examinarse e resolverse agora.
O Concelleiro do Grupo Municipal Popular Sr. López Penabad intervén e manifesta que cre que en todo caso hai un compromiso para atender esas alegacións a lo menos en parte e que hai unha Comisión na que están representados os actores mais importantes polo que o voto do seu grupo vai ser afirmativo.
Intervén o sr.Alcalde, manifesta que suscribe integramente todo o dito polo portavoz do Grupo Popular, que están en sintonía coa Deputación Provincial e que iso leva a unha homoxeneización nos textos cos outros concellos pero que existe ese compromiso de levar á primeira reunión da Comisión polo que pensa que na votación non debería romperse a unanimidade como se mantivo ata o de agora.
A Concelleira Dona Aurora González Ginzo manifesta que, en todo caso, as cuestións que ela refire son para defender exclusivamente no concello de Ribadeo e non teñen porqué afectar ao resto
Entáblase debate entre a concelleira e o Sr.Alcalde que lle manifesta novamente a concelleira a petición de manter unha unanimidade neste asunto como en todo que poida afectar ao Centro de maiores con beneficio para Ribadeo.
Rematada a deliberación sométese a votación o ditame que resulta aprobadc por unanimidade de todos os membros da Corporación nos seus propios termos.”

Ribadeo e o tren: 1933

Cinco anos pasaran dende que en plena ditadura de Primo de Rivera un consello de Ministros decidira que Ribadeo tería tren xa... Na República, tamén, como se ve nesta nova de  La Comarca de 23 de outubro de 1933:
O proxecto xa camiñaba, claro, mais visto dende agora, estaba claro que camiñaba a ningures. Dende o 33 ó 72 que foi inaugurado pasarían case 40 anos, a maioría absoluta de ditadura, para que o proxecto se convertira en realidade. Pouco máis de 40 anos máis tarde aínda, non fan falta consellos de ministros para quedármonos sen tren...

20181114

Ribadeo e o tren: 1928

Agora que hai máis de medio século que Ribadeo perdeu a liña de tren a Vilaoudriz, agora que o ferrocarril da costa ven sufrindo desdeixamento e ataque tras ataque  ata deixalo anémico, coido que pode axudar a tomar conciencia do problema os prazos para conseguir a liña Ferrol-Xixón. Hai máis de 90 anos, o 11 de xaneiro de 1928, 'La Comarca' traía a seguinte nota:
Algunha lembranza:
O ferrocarril da liña Ribadeo - Vilaoudriz funcionou dende 1903 ó 24 de agosto de 1964. (por certo, data próxima o desmantelamento do xulgado)
A Liña de ferrocarril de vía estreita Ferrol-Xixón foi inaugurada o 6 de setembro de 1972.
As locomotoras da liña Vilaoudriz-Ribadeo (... ou viceversa), en dúas entradas: 1 e 2,
E abondo máis na etiqueta 'tren' de ribadeando (entre outras, a nova de 25 de marzo de 1918 que anunciaba a subasta da ampliación da liña de Vilaoudriz até Ponferrada...), ou na 'ferrocarril', na que se pode atopar o presuposto para taxi da actual liña Ferrol-Xixón... para os viaxeiros, non para os directivos!

20181112

Contraste de luz nas catro rúas de Ribadeo

O centro de Ribadeo tivo durante o fin de semana falta de luz nas rúas Rodríguez Murias e Villafranca del Bierzo, o que ofreceu un contraste que se pode observar nas fotos.




Electores no concello de Ribadeo

Despois de ter observado no taboeiro de anuncios en diversas ocasións a notificación do censo electoral do concello, por primeira vez que eu vira dita notificación oficial mensual aparece na web do concello, no lugar da sede electrónica, poucos meses antes de que apareza unha determinación que pode facer variar os resultados das eleccións municipais: o censo de fin de ano, que determina o número de concelleiros do concello. Se se mantén por riba dos 10000 habitantes, seguiremos con 17 concelleiros; en caso de que baixe deles, voltaremos ós 13 representantes.
Mentres chega o fin de ano, aquí queda o gráfico correspondente á estatística recollida no documento do censo electoral: 'En cumprimento da Instrucción 2.1 da Resolución de 24 de febreiro de 2006, da Oficina do Censo Electoral, sobre un procedemento de control das altas no censo electoral, infórmase sobre o número de electores nacionais residentes no municipio (inscritos no censo electoral maiores de idade) para a súa difusión no taboleiro de anuncios do Concello.'
A gráfica de abaixo fai ver que a variación é minima (o período representado, o que informa o documento, é só un ano), mentres que o de arriba deixa ver unha fluctuación que non oculta unha caída por termo medio, con 54 persoas menos no censo ó final do período que ó comezo, un 0,67% menos. Cifra que, para un ano, é unha baixada non pequena.

20181111

Da presentación do libro Islas san Cyprianus: orgullo y patrimonio

Escudo de Laracha, con balea. CC-by-sa 4.0. Autor, SanchoPanzaXXI, collido de https://gl.wikipedia.org/wiki/Ficheiro:Escudo_de_Laracha.svg

1.Algunhas cousas collidas ó vóo na presentación do libro Islas de San Ciprianus: orgullo y patrimonio, do que dixo o seu autor, Pablo Mosquera:
-'Son un produto do sector público'
-Sobre San Martiño de Mondoñedo: servir para o culto, servir para a cultura
a costeira da balea estendíase do Samaín á primavera, con fontes acreditadas dende o século IX
-Pola nosa costa non hai heráldica con baleas, como no País Vasco. Excepción: Caión, a Laracha.
-A escaleira do faro de Estaca de Bares, feita en Sargadelos. 
contra ilustración, reacción (como algo histórico, aínda que para ilustrar o caso de Raimundo Ibáñez)
-A industria de Sargadelos como promotora de intercambios no Cantábrico.
-1875: cae Sargadelos, hai hambruna, emigración...
-Ruth Matilda Anderson: retratos sen nome e apelidos, pero con callos nas mans, e grazas a ela, con imaxe na historia.
-Galerna do 61: 30 mortos en Celeiro. Barcos mercados de segunda man ós vascos e orixe do programa de renovación da flota.

2.Apuntes / Guión para a presentación do libro de Pablo Mosquera “Islas de San Cyprianus: orgullo y patrimonio”(A. Gregorio)
 Algo previo:
* A presentación ha ser do libro ou do autor? Coido que máis do autor, pero, como a presentación foi un encargo, mais a lectura, un pracer, vou deixarme levar e farei un mix, dicindo algo tamén sobre o libro.
* Galego ou castelán? Xa elixín. Entre nós soemos falar en galego, e o libro ten intervencións alleas a Pablo, todas en galego.
 Quen é o autor? Pablo Alejandro Mosquera Mata. Bígaro. Podo ler a súa entrada na Galipedia, que comecei eu, mais iso pódeo facer calquera cando queira.
 É alguén que fai bandeira da reivindicación da Provincia de Mondoñedo. Mariñano, mindoniense, consciente da diócese de Britonia (que lle descubriu José María Rodríguez). Pueblerino cidadán do mundo. Emigrado como estudante, retornado como experto e con remate profesional como sinxelo médico de familia a Cervo, retorno ás orixes completando un ciclo vital e emocional. Para min, non sei ben por que, non lle queda lonxe a figura de Prisciliano, aquel que hai quen di que pode estar oculto nun cadaleito en Santiago pero é descoñecido para case todo o mundo aínda sendo moi visible (se é certa a lenda)
 No libro, hai unha referencia de Carlos Nuevo Cal a Macondo. San Cibrao, e por extensión, a Mariña e a provincia de Mondoñedo serían ese Macondo de realismo máxico para Pablo, realismo documentado, máxico por imaxinación.
Médico e escritor, ten levado unha vida densa que foi dando lugar a sucesivos libros coa expresión da sociedade e da realidade de san Cibrao e mariñá. Dirixiu 5 hospitais, ganou 4 oposicións (desto entereime procurando datos), xogou ó fútbol (conste que eu nunca vin tal) ...
 Dáme certa envexa a súa conciencia de pertenza. Eu, síntome pero en comparación con Pablo non actúo de xeito consciente, con memoria privilexiada da xente, dos lugares, unha memoria e unha vida rica en lembranzas.
 Apreza os museos, pero non está ancorado no pasado, senón en hoxe. Cos pés na terra, na terra mariñá. Coa cabeza no ar, no ar que ven do mar.
 Pablo é capaz entre outras moitas cousas, de ser tertuliano, escritor, médico, amigo, político, guía do museo do mar ou guía dos Aventados. Pode que a clave, ao menos en parte, sexa o título do último artigo que ten publicado, “Escoitando sempre se aprende”. E logo, pensando.
 Na ‘Sonrisa Etrusca’, José Luis Sampedro fala dunha persoa maior que era sonsacada por un estudante para un estudo etnográfico. O estudante sabía que o home inventaba historias, pero non lle importaba: nas historias que inventaba ía tamén o seu ser, pasaban a ser reais. Algo así sucede con este libro, polo demais, documentado como se pode ver nas referencias ou sentir nas historias.
 E entón, o libro?
 O libro é a súa terra, as súas xentes, o mar, a saúde que non pode esquecer, sentado na historia que quere lembrar, de Prisciliano ó Casón, De Erundina a Rivera Casás, da Maruxaina a Ibáñez... como base de todo o demais.
 E Ribadeo? Si, tamén está no libro. Por xeografía. Por por xente. Por mar. Por terra. Por historia. Por Pablo

Alcoa: divide y vencerás. Pablo Mosquera

Foto de parte de Alcoa-S. Cibrao tomada por min no 2012
No me he caído de un eucalipto. La estrategia de la multinacional aluminera está cantada. Primero se deshicieron de las plantas en Alicante y Amorevieta. Ahora les toca a las situadas en A Coruña y Avilés. Pero ya comienza el run run con las pérdidas, que si pero no, arroja la de San Ciprián. Es una huída por tiempos. Manteniendo esperanzas de unos y la desesperación de otros, a los que toca el finiquito. En medio, la disculpa sobre los costos energéticos y la idiocia de un gobierno que se ha creído, o nos ha hecho creer, que en la medida que tratan de usía el recibo del gasto por la energía eléctrica de ALCOA, se iba ganando tiempo y pacificando el miedo para los efectos del mercado y su globalización.
Todavía pueden dividir más. Entre acuerdos para jubilaciones anticipadas y mamandurrias con habilidad sobre los que debían ser duros ante la defensa del empleo estable con salarios dignos. Pero de esto casi ni me acuerdo cuando ocurrió. Es más, todavía recuerdo manifestaciones en las que los representantes sindicales iban vestidos de señoritos, eso sí, en primera fila portando la pancarta y asegurándose un buen plano en la foto. Algo similar a lo que sucede con las fotos de protesta por la situación del Hospital de la Costa.
Mientras: ¿alguien repara en los vertidos a tierra, mar y aire?. En cualquier caso, silencio para no incordiar al amigo americano. Silencio comprado con el plan Bravo y otras menudencias que no son desinteresadas. Son política de cambio para voluntarios y familias agradecidas pendientes de la subvención, mientras la multinacional usa la Fundación como herramienta fiscal a interés de su propio inventario. Pero, ¿qué pasa con la balsa de los lodos rojos?. ¿Está llena?. Y si se van, ¿quien se encargará de limpiarla? Y, ¿qué decir de nuestra ría del Cobo?. ¡Sí!, ese espacio natural que depende de la gestión en la presa del Rio Cobo.
Puestos a ser serios. ¿cuántas veces alguien de la parte social o de los políticos que nos representan han exigido un plan de salud para conocer si la morbilidad y mortalidad en la población de A Mariña es coherente con las tasas que nos corresponden?. No fuera a ser -hay dudas razonables en el ambiente- que la contaminación esté dando más patologías de las que nos corresponden...
Debemos hacernos a la idea. Más pronto que tarde se cerrará la planta de San Ciprián. En 1875, cuando cierra Sargadelos, en A Mariña hubo una hambruna y fue causa de una oleada para emigrar a las Américas, ya que no había alternativas. Concluyó con algo natural. La vuelta a la mar. Es decir, recuperamos el sentido de un pueblo gallego que siempre ha vivido relacionado con la pesca.
¿A qué esperan los que mandan y representan a los habitantes o trabajadores para exigir la expropiación forzosa del dique norte del puerto de San Ciprián?. Eso sí que es un activo que puede convertirse en nodal para atraer las necesarias infraestructuras de un polígono industrial al que las mercancías, como siempre han salido, saldrán y llegarán por la mar.
Contra el Tío Sam solo cabe la misma dignidad que esgrimieron los cubanos y los vietnamitas. Pero para ello, algunos deben cambiar aburguesamiento, peloteo y bajo precio al liberarse y no acudir con rigor a la jornada laboral, y eso resulta duro. Hay que madrugar y hacer turnos. No veo a los jóvenes sindicalistas muy dispuestos a la lucha obrera. ¡No saben qué diantres es tal cosa!. Es más glamuroso ir al gimnasio o estirar tras una agradable travesía en bicicleta...

A conta dun xuízo por roubo nas nosas igrexas


Hoxe atopo na prensa que "El expárroco Silvaje Aparisi regresará seis años después para ser juzgado. La vista por la desaparición de piezas en iglesias se celebrará el día 19 en Lugo". Teño falado abondo con José Mª Rodríguez sobre o tema do desenvolvemento pastoral desta persoa e os seus actos de coidado das igrexas e relación cos fregueses, e ó ver a nova o primeiro que se me pasou pola cabeza é unha entrada no seu blog (por certo, a única na que nomea a Silvaje de entre as adicadas ó espolio das igrexas). Fun por ela e déixoa a continuación:

Domingo, 10 de junio de 2012
Publicado por jmrd_ribadeo a las 8:39
La diócesis de Mondoñedo está siendo sacudida recientemente por unos lamentables sucesos relacionados con la abusiva administración de sus bienes, obras de arte y objetos de culto en algunas de sus parroquias. Saqueos cometidos por quien tenía encomendada la misión de cuidar y pastorear, no sólo a las ovejas a él encomendadas, sino también el encargo de proteger los pastos en los que estas se alimentan, es decir, los templos en donde se albergan los piadosos objetos de culto entorno a los cuales se dispensa a los fieles los sacramentos y sacramentales que alimentan su fe.
Pero, al revés del ejemplar comportamiento de Benedicto XVI al enfrentarse al grave problema de la pederastia en la Iglesia cuando en su viaje a Portugal en mayo del año 2010, manifestaba públicamente que “el perdón no ha de reemplazar a la justicia”, los responsables de la diócesis de Mondoñedo, en vez de enfrentarse al esclarecimiento de estos lamentables hechos de expolio de los objetos de culto de estos templos, parecen estar protegiendo con su actitud al autor o autores de este saqueo, permitiendo que el paso del tiempo cubra estos hechos con una silenciosa sombra y queden así sumidos en el olvido. Un grave incumplimiento de la norma emanada del Concilio Vaticano II que, en el número 126 del capítulo 7 de su Constitución sobre la Liturgia, dice textualmente: “Vigilen con cuidado los obispos para que los objetos sagrados y obras preciosas, dado que son ornato dela Casade Dios, no se vendan ni se dispersen”.
Bajo la custodia y gestión del presbítero Silvaje Aparisi desaparecieron de los templos de esta comarca de Ribadeo y Trabada muchos objetos de culto y obras de arte religioso, cuyo actual paradero se desconoce, sin que los responsables diocesanos hagan nada para averiguar su destino y tratar de recuperarlos, provocando con su actitud el enojo de los feligreses que exigen conocer la verdad y saber si se ha presentado en los juzgados la correspondiente denuncia de estos hechos para recuperarlos. Y aunque algunos de estos objetos fueron, finalmente, devueltos por el presunto autor de estos hechos son muchos aún los que faltan por recuperar. Bajo la disculpa de una falsa restauración en unos casos, en otros trató el cura de disimular ladinamente su actuación ante los feligreses sustituyendo las auténticas imágenes por otras de plástico, como hizo en el templo de Cedofeita, en cuya sacristía aún permanecen las falsas imágenes como prueba evidente de sus engaños.
Estamos ante un triste suceso que huele muy mal y quedan en el aire muchas preguntas que están demandando respuesta. ¿Qué tenían que restaurar? los flamantes confesionarios de la iglesia de Cedofeita que, con esta disculpa, pretendía llevarse el presbítero Silvaje Aparisi? ¿Por qué no se inspeccionó ese supuesto taller de reparación de que habla? ¿Qué hace el obispado para recuperar esa imagen de San Francisco, de la parroquia de Rinlo, que se encuentra actualmente, al parecer, en la tienda de un anticuario de esta comarca? ¿Quién la llevó a esa tienda y con qué motivo? ¿En dónde se encuentran actualmente ciertos valiosos enseres que faltan del templo parroquial de Cedofeita y de otros de esta comarca, desde los tiempos en que el ex cura Silvaje Aparisi estaba al frente de su administración? ¿Quiénes y cuántas personas formaban parte de esta mafia dedicada al comercio del patrimonio religioso? ¿Cómo puede el obispado tratar de ocultar ahora estos hechos bajo la disculpa de una falsa prudencia? ¿A quién intenta proteger y amparar el obispado con su pasiva actitud? ¿Qué se ha hecho de la citada norma del Sagrado Concilio? ¿Va a recoger el obispado el guante lanzado por el ex cura Silvaje Aparisi cuando en una famosa revista le retaba a presentar una denuncia contra él? ¿Pueden permanecer en sus cargos quienes, teniendo la obligación de velar por el patrimonio religioso y tratar de recuperar lo robado, se dedican a amparan estos hechos con su silencio? Son éstas preguntas que, ante la falta de un esperado comunicado oficial por parte del obispado, las enojadas gentes de estas parroquias se hacen todos los días, amparadas en el derecho que tienen a conocer la verdad de los hechos y recuperar lo que es suyo. 
 

20181110

Unha tese, un libro, creative commons, Xoán Hermida

    Hoxe 10 de novembr de 2018, pola tarde, ás 20:00 h, na Casa do Mar de Ribadeo, terá lugar a presentación do libro de Xoán Hermida "Galicia no labirinto da nova política". Corresponde á édición da tese doutoral "Movementos sociais e altermundismo en Galicia: de Nunca Máis a AGE (2002-2012)" pola que se lle concedeu ó autor sobresaínte cum laude. No seu blog, aparecen o texto íntegro e apéndices da tese, cunha licenza creative commons (http://creativecommons.org/licenses/by-nd/4.0/):
    Acompañarán na mesa a Xoán Hermida, Evaristo Lombardero e Paula Vázquez Verao.
    Tamén no seu blog pode accederse ó seu currículo:
*ACADÉMICO:
DOUTOR EN XESTIÓN PÚBLICA. CUMLAUDE.  Tese sobre Movementos Sociais e Altermundismo en Galicia: De Nunca Máis a AGE (2002-2012). Departamento de Ciencia Política e Socioloxía. Universidade de Santiago de Compostela. Decembro 2015

POSTGRAO: MASTER FILOSÓFIA - CUESTIÓNS ACTUAIS
Universidade de Santiago de Compostela. Curso 2010/2011

CURSO DE ANALISE POLíTICO E MARXISMO
Instituto Marxismo-Leninismo axunto ao CC do PCCH. Praga. Outubro 1986/Febreiro 1987

LICENCIATURA EN HISTORIA CONTEMPORANEA
Universidade de Santiago de Compostela. Promoción 1984/1989

*PROFESIONAL:
FORO OBENCOMÚN
Director. Desde outubro 2.015 ata a actualidade

MASTER DE COOPERACION INTERNACIONAL E XESTIÓN DE ONGs. USC
Docente. Cursos 2003/2004 ata actualidade

20181108

Escuchando siempre se aprende. Pablo Mosquera Mata

La llegada do tempo de inverno se caracteriza por tres hechos. Menos luz, esta vez con la discusión sobre los cambios de hora, sus consecuencias para el organismo y la utilidad en las jornadas laborales. Tengo muy claro que no es lo mismo vivir en el Mediterráneo que en el Fisterrae, pues hay una hora de diferencia.
La falta de luz, con bajada de las temperaturas, de siempre, invita para la tertulia en locales cerrados. Desgraciadamente, las máquinas unipersonales, las televisiones y la invitación al consumo se hace a costa de la lectura, la escritura y la conversación. Es absolutamente amoral, pero en el sentido profundamente filosófico del término, la publicidad para consumir juegos que son causa de nuevas formas de ludopatías.
Frente a la perversión interesada del mercado y sus alienaciones propias de lo que hace años criticábamos como cultura de masas, aun quedan rincones mágicos que se defienden gracias a la iniciativa de seres humanos románticos. Y es que la utopía no solo trata de avanzar, es una lucha titánica para mantener lo que constituye el núcleo de un comportamiento solidario, defensor y promotor para el patrimonio de la humanidad, núcleo intangible del humanismo.
Viernes otoño-invernal. Hermoso teatro creado en 1798. Santa Marta de Ortigueira. Presentación de una joya. Los orfebres, dos paladines de nuestra cultura. La que sale y llega con las mareas de la costa al norte del norte. Rigor en el análisis por su fundamento en la investigación. «Conserveiras: Celeiro, Vicedo, Bares, Barqueiro». No solo es la historia de una industria que comienza con la salazón y continúa con las conservas, dando trabajo y contribuyendo a la alimentación de los seres humanos, incluso durante las contiendas. Es un merecido homenaje a todas aquellas mujeres que trabajaron en un sector industrial puntero para Galicia. Vicente Míguez de Celeiro, y Carlos Nuevo Cal de Viveiro. Seminario de Estudos «Terra de Viveiro». Público encantado con el relato que les lleva a recordar la vida laboral de nuestros pueblos pendientes de la mar y sus recursos. Es como si por el escenario del teatro, se estuviera escenificando la épica de nuestra sociedad Gallega y Mariñana.
Sábado claramente invernal. Tertulia en una librería. Puerto de San Ciprián. En torno a la prensa que algunos seguimos consumiendo en papel. Aprovecho el lugar para felicitar a un artesano. Un hombre que representa la estirpe de los constructores de embarcaciones. Tuve el placer de asistir a sus explicaciones en la última carpintería de ribeira. Rodeado por maderas. Ilustrando con una hermosa colección de fotos. Francisco Frá Rico. En un taller que tiene mucho de templo para la creación de barcos. Recuerda la navegación a vela. Enseña como era el rito de aquellos argonautas. Muestra el orgullo identitario de un pasado que lleva el nombre de San Ciprián, sus patrones, marineros, pilotos y artesanos. La rigurosidad que comienza en el dibujo, sigue con la escala, elige las maderas y pone a flote en una hermosa ceremonia de botadura, un buque que surcara la mar, que siempre ha sido autopista y despensa, como sigue siendo la más hermosa de las aventuras, para descubrir nuevos rincones o para jugar con los vientos en una epopeya deportiva. Fran es otro romántico, sin propósito de enmienda. Se lo debe a sus orígenes. Lo aprendió de sus mayores. Es un Mariñano de firmes convicciones que pide respeto y que muestra lo que puede y debe ser una oferta para turismo de calidad. El que acude a un Museo, el que se emociona en las entrañas del bonitero que puede visitarse en Burela, el que sueña con las aventuras de aquellos capitanes enfrentados a la mar con pocos medios y mucha pericia ganada en tantas singladuras.