20180228

Nevando en Ribadeo


Individualismo, sociedades e directivas

Unha das novas de hoxe é en realidade un chamamento. Chamamento á participación en primeira liña por parte de ACISA Ribadeo, que procura nova directiva. Xa hai dous anos, a directiva aínda en funcións formouse tarde, ante a evidencia de que ía ser un problema para a asociación a falta de dirección.
Non é a única sociedade ribadense que nestes momentos se atopa en situación de renovación con dificultades. O día 10 terá lugar a asemblea doutra asociación moi diferente, Amadores da Música, co mesmo fin, a elección de nova directiva, e cunhas perspectivas que pasan pola continuidade ante a ausencia de renovación.
Non son as únicas asociacións de todo tipo, en Ribadeo ou na comarca, que pasan dificultades fronte a renovación do impulso que lles da vida. É certo que toda asociación, como ser vivo, ten tamén ciclos vitais, pero o mesmo que sociedade en conxunto está facendo posible unha extensión da vida dos individuos, sería moi convinte para todos que tamén o ciclo vital das asociacións se fixera máis longo... e é que as asociacións son necesarias, cada vez máis, para facer traballar a sociedade en beneficio de todos.
Para rematar con música, https://soundcloud.com/amadores-da-m-sica/track-6?in=amadores-da-m-sica/sets/cd1-banda-municipal-de-ribadeo
Portada do folleto a partir do cartel realizado por Ernesto Cruzado para a presentación da banda de Ribadeo

20180227

Trasvase de poboación

Do interior á costa. De Mondoñedo a Ribadeo. Negocios que se veñen, e con eles, actividade e poboación. Pasou coa Alianza, pastelería que veu tomar o testigo da antiga Eijo. E agora o Montero. Non son casos iguais, pero tampouco neste caso é unha sucursal que dependa da 'casa central' en Mondoñedo, senón un negocio independente, como traía o xornal hai un par de días.
Propaganda aparte, a variación demográfica que está a vivir Galicia ten diverxencias abondo profundas entre diferentes lugares. Comparando Ribadeo e Mondoñedo, pode verse embaixo a evolución dende hai 35 anos, lonxe xa do esplendor mindoniense, capital de provincia no su tempo, a perda da metade da súa poboación neses anos. Algo que da que pensar en varias liñas. Unha, o por que o balanzo de poboacións a tan pouca distancia. Outra, o sentido do aumento continuado de poboación. Outra, o mantemento dunha sociedade cunha distribución de poboación avellentada. E máis...

20180226

Máis placas de Sargadelos informativas

O libro segue sen saír, por iso, outra serie de placas das novas:
Foto de Suso Fernández


A do forte de San Damián, nunha base


A do cargadoiro, tamén nunha base mirando á ría

Na igrexa parroquial.
Anteriores:
Letreiros para coñecer Ribadeo.
Placas de Sargadelos ilustrando o rueiro de Ribadeo.

20180223

Dúas novas no concello

Non do concello, senón na casa do concello.
A primeira, xeradas por cidadáns: non é a primeira semana na que se reuniron o xoves para protestar pola baixa das pensións, e esta semana volveron facelo. En ambos casos, nas escaleiras da casa do concello.
Únense así semanalmente á xente que protesta os mércores polo estado da sanidade, neste caso no centro de saúde ribadense. Un movemento de protesta pacífico pero que vai sumando pulo para tentar que as cousas cambien e se considere á cidadanía. Xuntanzas que fan saír dos bares as conversas sobre como está de mal a situación social, e crea unha expresión para un caldo de cultivo que xa estaba, pero que literalmente, non se facía ver, non se manifestaba. Ata onde chegará, iso xa é outra cousa, algo que está por ver. Pero o feito de que sexan protestas, non protesta, e non só nun lugar, senón extendéndose xeográficamente, da boa impresión.
A outra nova foi xerada oficialmente, non pola xente (a fotografía anterior amosa ó alcalde nun extremo, sumado á foto, non convocando á manifestación). foi a xunta de seguridade, na que se falou polo que di anota do concello, 'de todo', dende roubos a baches, pasando por grixo na estrada ou botellón e os incendios forestais, e na que non se tomou ningunha decisión nova, como se pode ver se se colle a nota de prensa. Pero foi nova, e como nova foi dada. Para comparar.

20180222

Roteiro de Mariña Patrimonio

Xa vou tarde dando esta nova... Non sei se se poderá apuntar alguén, xa vai fóra o prazo... Pero coido que debo referila aquí. Está collida de Roteiro polo patrimonio civil e relixioso de Ribadeo:

Roteiro polo patrimonio civil e relixioso de Ribadeo

Dia: 24 febreiro
Horario: 10:00h – 14:00h. Visita guiada por Ribadeo
             15:30h – 17:30h. Visita Arante e Cubelas
               
Prezo: socios gratuíto, non socios 5 €
Mariña Patrimonio organiza unha visita guiada a Ribadeo o día 24 de febreiro, para coñecer o patrimonio civil e relixioso máis salientable da vila. Cóntase coa colaboración do Concello, que vai  aportar unha guía especializada no aspecto civil, e con Carlos Miranda Trevín, que foi párroco de Cervo e na actualidade exerce en Ribadeo.
As persoas que desexen participar anotaranse no correo de Mariña Patrimonio (mr.patrimonio@gmail.com) ANTES DO XOVES 22, indicando o nome e se é socio/a . O punto de encontro en Ribadeo comunicaráselles por correo electrónico.

No caso de que haxa un número suficiente de persoas, poderíase pensar en facer o desprazamento en bus desde San Cibrao (con paradas intermedias) e organizar o xantar. As persoas interesadas deberán comunicalo ANTES DO MARTES 20, para pedir prezo do bus e buscar un lugar para xantar. O custe por persoa do bus e do xantar dependerá de cantas se anoten. No caso de que saia moi caro, desbotaríanse estas opcións, decisión que se comunicaría o mércores 21.

Sanidade, tren, estrada... que máis?

De xeito contínuo na prensa nos bombardea con novas de todo tipo. entre elas, están as novas da zona, que máis aló de incidencias concretas, ofrecen unha visón local de fenómenos a maior escala. Hoxe mesmo pódese ver a referencia á perda de autonomía e servizos, xunto con listas de espera longas e truculentas no hospital / na sanidade da zona, o abandono evidente e crecente do ferrocarril ou a desidia do trato da estrada da costa, N-642, con baches que medran e medran.
Máis? Deterioro do público en dous sentidos literais: do que é público e dos que somos público,algo que non soe saír nos papeis pero que está detrás unha falta de loita tamén en aumento pau tras pau recibido na defensa do que é de todos e ás veces se esquece que é así.
Se se protesta non é porque estan mal as cousas, senón porque hai un dereito previo ó ser as cousas comúns, de todos, e 'público' significar que 'iso', o de todos, está xestionado por entidades que deben render contas a todos. Coido que é algo do que temos conciencia adormilada e que ás veces, quen protesta non o ten interiorizado, senón que quere conseguir o obxectivo marcado como 'seu', non de todos, e quen ve dende a barreira non considera, senón que achaca a petición a un mal entendemento de cada un dos peticionarios do que é 'o del'.
Mentres, así seguiremos. Na Mariña, como noutros lugares da xeografía española. Máis na periferia, por ser menos vista e con menos influencia dende o centro, pero tamén 'no centro', onde por ter máis recursos individuais o público visibilízase menos.
A concentración pola sanidade de onte, no centro de saúde ribadense.

20180221

Pozo Mouro no río Lexoso. Emilio Piñeiroa Lozano

Deixo en baixo o díptico de Emilio Piñeiroa sobre o Pozo Mouro, no río Lexoso. Máis sobre o Pozo Mouro no río Lexoso.

A publicación, en Issu.

Aló vai o antroido?


O antroido ribadense estaba previsto que rematara o sábado. Por diferenzas coa queima, celebrada o sábado, parece que rematou uns días máis tarde, onte. Pero aínda non estou seguro de que non fose un falso remate.
Resulta que por desavenencias sobre a colocación no boneco dunha estelada disfrazada de bufanda, ACISA -o xerente- fixo chegar ós medios (segundo os propios medios, que o comunidado non está visible na súa web se non é a partir da nova que apareceu na prensa) que non estaba de acordo coa retirada da bufanda, levada a cabo despois de que o ordeara o alcalde. Agora, días despois, un comunicado conxunto de ACISA e concello (alcalde e presidente de ACISA, que aparece na web do concello) cerra o conato de enfrontamento.
Nese cerre (que entendo que non peche, con chave) hai varias cousas a destacar:
-Mantense por parte de alcalde que aquí non se quere queimar bandeiras nin polo antroido (entroido en galego normativo)
-Apúntase por parte do presidente de ACISA que rescatouse in extremis a organización do antroido xa moi tarde por parte de concello e asociación.
-O acordo é sobre seguir cooperando, non sobre polémica.
Isto coido que hai que velo en función de varias cousas que cadran fóra da polémica. Entre elas, naturalmente, a conveniencia de colaborar para ambas entidades. Pero tamén que nun par de días hai renovación de directiva de ACISA. E, querendo entrar no tema, a crítica do PP de presións por parte do concello a ACISA e a lembranza da queima do ano pasado, na que Trump levaba a enseña norteamericana ata que se foi queimando.
Coido que o debate aínda non se cerrou. Cerrouse a polémica, pero o tema dará máis voltas, impulsado pola diferente percepción simbólica que temos uns e outros sobre diferentes símbolos. E nestes días temos outra mostra, co novo conato de letra para o himno español, onde tamén están metidos os cartos polo medio (con letra, a interpretación do himno tería que pagar dereitos como canción con autor...)

20180219

Adaptarse al envejecimiento poblacional. Pablo Mosquera Mata

Algunos parecen darse cuenta ahora de lo que viene siendo obvio desde hace varias décadas. En el mundo occidental hay una inversión de la pirámide poblacional. 
Si le aplicamos aquella vieja y rotunda definición del profesor Vallejo Nájera, sobre la inteligencia como capacidad de adaptación a los cambios. O estamos rodeados de gentes con bajo coeficiente intelectual. O alguien pone el viejo problema sobre la mesa, para llamar la atención y ofrecernos una solución a inventario de sus intereses.
Alguno que se titula como Geriatra, debería repasar los parámetros de la Gerontología. Esa ciencia o arte que trata de dar vida a los años. Hoy no es noticia que los usuarios del Sistema Nacional de Salud ingresados en hospitales tengan más de 65 años. Para los optimistas indica que tener esa edad es formar parte de la mayoría y que llegamos a tal estadio de la vida en magníficas condiciones, incluidos los derechos integrales e integrados para ejercer la ciudadanía. Para los pesimistas, que sólo saben aplicar criterios economicistas, estamos a punto de morir del éxito por haber sido capaces de darle años a la vida.
De todos los indocumentados, los que me preocupan son los que se plantean la cuestión en el reducido espacio de la atención sanitaria. Pero el miedo se transforma en pánico cuando exigen Geriatras, desarrollo de la Geriatría y poner edad a las indicaciones para ingresar en cuidados intensivos o ser indicativo para un implante. Lo mejor que se puede decir de tales titulados es que se han quedado obsoletos. Ya no se hacen hospitales monográficos. La super especialización asistencial es aplicar que lo mejor es enemigo de la bueno. Hace años que en la Universidad, en los Departamentos de Salud Pública, señalamos la necesidad de regresar a la Medicina Interna, y a la adaptación de los equipos de salud multidisciplinares, a las características del usuario en su entorno.
No se debe confundir envejecimiento con dependencia. Como deberíamos sentir vergüenza cuando a un muchacho de casi catorce años, lo tiene que tratar su pediatra. O aquellos hospitales oncológicos que en su día eran como las leproserías o sanatorios antituberculosos. Que un médico sepa diagnosticar y tratar a enfermos mayores de 65 años, es algo "justo y necesario". Que una unidad de enfermería conozca los cuidados que debe dispensar a esa inmensa mayoría de pacientes ingresados en salas de hospitalización con más de setenta años, es imprescindible. Que los centros de salud tengan una frecuentación máxima entre los cohortes de población más avanzadas, es tan lógico como la propia eliminación de barreras arquitectónicas o el discurso del gran europeísta Delors sobre como el cuidar era un ingente nicho de nuevos empleos, o como los viajes del Imserso son una actividad lúdica necesaria y complementaria para las cuentas de la hostelería. El problema se centra en financiar el espacio socio sanitario en pleno envejecimiento poblacional, que se suma, a otras dos perversas variables: la nueva revolución tecnológica que elimina mano de obra y la tendencia capitalista al empleo precario con salarios miserables, todo ello conduce a que el actual sistema de financiación del espacio socio sanitario se complique y entre en gravísima crisis de sostenibilidad.
No sólo vencemos más enfermedades que antes impedían alcanzar la antigua denominación de tercera edad. Es que hasta los más tontos se han dado cuenta que hay una población- de mayores- consumerista, con sus propios gustos y experiencias, que son clientela muy importante a la hora de hacer ofertas de ropa, calzado, deporte, ocio, cultura, programación mediática, vehículos, turismo, incluso esa segunda oportunidad que comenzó con discretas aulas para los mayores y ahora son alumnos de la Universidad, Conservatorios, Museos, etc., o de los programas de Erasmus.
Hace años, desde mi jefatura de servicio por oposición, recomendaba leer la obra de Simone de Beauvoir, ponía como ejemplo al Canciller Adenauer, al Premier Churchill, al Presidente Nikita Jrushchov, como miembros activos de la gerontocracia. Hoy lo raro es hacer una tertulia de domingo en A Mariña y no descubrir que la inmensa mayoría de los allí presentes somos jubilados-pensionistas-activos-informados.
Si lo que pretenden algunos es que la juventud además de pagar las cotizaciones a la Seguridad Social, ahorren mediante un plan de pensiones, díganlo, pero terminen de una vez lo que vengo llamando "la gestión del miedo", y no usen a presuntos expertos cuyos dicterios son insostenibles más allá de hacerse publicidad para sus intereses privados.

20180216

O gran irmán, cada vez máis grande

Xa levamos varios anos nos que nos van chegando novas da vixiancia total en China, con millón de cámaras de vixiancia só en Pequín, e a experiencia de control biométrico a traverso de cámaras nunha rexión enteira máis extensa que España 'para control terrorista'. Aquí non chegamos a tanto, pero as cámaras instálanse para control, mesmo con subvencións da Xunta. Un alicerce máis para contar coa última tecnoloxía de detección en Ribadeo. Non evitará un roubo, nin servirá para esclarecelo, pero poden controlar se saio ou entro da casa. Literal.
Agora estou esperando a ver a nota de prensa do concello (se a saca) na que dea conta do mesmo que pon a Voz hoxe, "O Concello considera que o número tan importante de vehículos que circulan polas nosas rúas fai insuficientes as tradicionais formas de regulación e control presencial do tráfico, e que estas circunstancias aconsellan a incorporación dun apoio tecnolóxico sobre as funcións de vixianza que ten encomendadas a Policía Local". Precisamente cando se trata de 'humanizar' máis rúas, e aínda que o recurso a bici non sexa moi promocionado, os vehículos de dúas rodas sen motor van facéndose un oco pouco a pouco na xeografía urbana. Instalarase un conxunto de cámaras, con recoñecemento de matrícula agora que se vai poñer unha gasolinera no polígono... si, para recoñecemento dos vehículos que circulan polo polígono mesmo. Pero dende o concello falan de rúas... O dito, espero a ver a nota de prensa.
Cámaras de vixiancia. KRoock74, CC BY-SA 3.0, collida de https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/45/Dome_CCTV_cameras.JPG
Sobre cámaras de vixiancia en Ribadeo: http://ribadeando.blogspot.com.es/2016/02/fora-dos-focos-con-liberdade.html

20180215

Letreiros para coñecer Ribadeo

Sirva como adianto do libro que non da visto a rúa sobre as placas de Sargadelos colocadas esta tempada en lugares especiais de Ribadeo, xunto cos letreiros xa dispostos noutra entrada e os que virán.


Artigo sobre a axudantía, da serie casas de indianos. O pazo indiano, tamén. E a igrexa da Virxe do Camiño (cousas aquí, aquí ou aquí entre outras entradas do blog).


20180214

“When you light a candle, you also cast a shadow.” ― Ursula K. Le Guin

Cando acendes unha vela, tamén proxectas unha sombra.
Coincideume no tempo o enterarme de que ía a ser a inauguración da subestación eléctrica de Piñeira e o atoparme coa cita que deixo arriba. De aí esta entrada, con fotos, a nova, ligazón a historia e algunha reflexión (pequena).
 A estrada 'do monte' dende a entrada á subestación.
Vista xeral da subestación:

 Detalle do perímetro.
Acceso secundario. Estado actual.

 Zona de transformación.
Terraplén á estrada.

 Perímetro cabo do terraplén anterior.
Vista dende a zona da entrada:
 Detalle á entrada.
E a posición:

A nota de prensa do concello de onte:
BARCIA DIXO QUE HOXE É UN BO DÍA PARA RIBADEO
Nova subestación
13/02/2018
O alcalde, Fernando Suárez, asistiu esta mañá á inauguración da nova subestación eléctrica que Viesgo pon en marcha na parroquia ribadense de Piñeira. O rexedor agarda que Ribadeo “acade a autonomía enerxética, que non tivo ata o de agora”. Tamén espera que o polígono industrial quede blindado para que calquera empresa de gran consumo enerxético poida traballar con total normalidade.
O rexedor dixo que "por fin podemos inaugurar hoxe esta subestación eléctrica aquí, en Ribadeo, despois de hai xa varios anos que se asinou o convenio inicialmente co conselleiro de Industria do bipartito, Fernando Blanco, xunto cos representantes de Sepes, da empresa pública de solo que xestionou a construción do polígono, como tamén cos representantes de EON e Viesgo, naquel momento".
Suárez Barcia sinalou que "por fin despois de todos estes anos vamos poder traballar con seguridade enerxética aquí, en Ribadeo. Despois de que tantas e tantas molestias teñan causado aos veciños, aos usuarios de sistemas eléctricos aquí, en Ribadeo, por ter un mal subministro de electricidade, por ter tantos apagóns, microcortes, etcétera".
O alcalde agarda que "hoxe deamos carpetazo a todo isto, porque o subministro eléctrico é algo moi necesario que habitualmente non se ve pero só se bota de menos e se valora cando falta. E aquí, en Ribadeo, podemos dicir que temos cum laude en que nos falte o subministro eléctrico".
E engadiu: "polo tanto esperamos que a partir de agora xa haxa estabilidade no subministro e que Ribadeo acade unha autonomía enerxética que non tivo ata agora. E non só para el, senón que agora Ribadeo tamén subministrará a unha parte importante do concello de Barreiros. E ao mesmo tempo o polígono industrial de Ribadeo queda preparado, queda blindado para calquera iniciativa industrial, empresarial que requira do consumo de grandes cantidades de enerxía eléctrica".
Para Fernando Suárez "hoxe é un moi bo día para Ribadeo".
E algún comentario:
-Autonomía enerxética? Coido que está mal usado o termo. Máis ben, subministro adecuado (o que depende do estado da liña, e por un tempo supónse que será bó, e se se mantén en bo estado, seguirá a selo...)
-Coido que habería que sinalar algo da historia do proceso nesta nota. Queda coxa ó dicir só que 'é o remate de varios anos'.
-A redacción parece indicar que os cortes e en xeral, mal subministro era por falta da estación. Coido que quedou demostrado en diversas circunstancias que non era así. Que agora se poda substituír a liña vella e ter mellor subministro non implica que a culpa fora de que o subministro era insuficiente, como apuntei antes.
-Fálase do concello de Barreiros como dependente da subestación. Se se fixa un nas fotos, hai unha saída rotulada 'Mondoñedo'.
--
Sobre a subestación eléctrica de Piñeira.

20180213

Carnaval, te quiero. Covadonga Suárez, Por Nuestro Faro

do libro '25 anos de entroido ribadense'

Es carnaval y me encanta. Hoy no hablaré de lo importante, a quién le importa.
 No me apetece enfadarme, con qué objetivo, los resultados de la indignación en nuestro siglo son inexistentes y corresponden a coordenadas invisibles e incomunicables, de ahí que el hastío vertebre toda forma de vida. No estamos en dictadura ni en democracia, hoy las cosas no tienen nombre, ni lo tiene esta época global y local donde la ley sólo sirve de tirachinas. ¿Qué se puede hacer en esos sueños sudorosos en que uno se despierta manoteando en la oscuridad y cuando quiere darse cuenta ya no recuerda lo que estaba soñando ni contra qué luchaba? Es más sencillo cualquier otra cosa, beber cualquier otra copa. ¿No hay? Pues ponme lo que tengas. Tenemos carnaval. Pues venga ahí. Ponme caipiriña. Estoy hasta el gorro de ser antisocial y quejarme de gobiernos con mayoría absoluta, hay que estar chiflado, y más aún tal día como hoy, donde basta con meterse en un yacuzzi con una botella de champán para ser rey y reina. Suicida es el que critica al que es aplaudido en los palcos, en los estrenos, en el saque de honor, en el photocall, en las manifestaciones, y en los planes de ordenación y regulación de la opinión pública. No es de recibo quejarse, es asocial por definición, y hoy, encima, es carnaval, una licencia poética, festiva, anímica, es ser o no ser y ser sin rumbo cierto, y sin rostro y con el ropero invertido, siempre triunfal. Pues sí, no hablaba de vosotros, sino de ellos : hoy es la fiesta de muchos profesionales. Felicidades.
Hoy me apetece unirme a la masa serpeante y turutear hasta echar humo. No unirme a los que están de santo sino a los que están hasta el cogote. Los primeros siempre están de celebración, y yo acabo de caer de la burra. Cierto. Felicidades. Hoy casi propondría sacarnos el sombrero y lanzarlo al aire todos a un tiempo. Tenemos mucho que celebrar, se me ocurre salir con una motosierra a talar árboles yo misma, de la emoción que suscita en mí que se aplique una ley contra incendios 11 años después. Ya lo dicen las noticias, y hasta las televisiones, es maravilloso. También lo dice una amiga mía: “Esto es Hollywood”, sí, un Gran Hermano paternalista en diferido, retocado, y con cortes publicitarios. Celebrémoslo. Que veinte años no es nada, ¿no lo decía Gardel? Pues 11 aún menos. Tampoco es nada 10 años de concesión en la Isla Pancha, no seamos malpensados, quizás nos tengan preparada una sorpresa también en el año número 11 y una fiesta a continuación. Igual en 2026 alguien se pone a leer informes o leyes, o hemerotecas, o yo qué sé. Confiemos. Venga, qué nos cuesta. Ir contracorriente es ser antisocial, y lo contrario es antifaz.
Me encanta el carnaval. No sé si le estáis pillando el punto, pero nos merecemos salir y berrear. En otro tiempo poner en tela de juicio, mirar en perspectiva, situarse en el ángulo era lo correcto. Hoy lo que une e integra es el aplauso alienador que se desplaza verticalmente. Por eso, los que están de santo no deberían celebrar nada. Nosotros sí, sin embargo, porque la calle, inexorablemente, siempre fue del pueblo.

20180209

Ribadeo, ó 77%

Hai un par de días, aparecía no blog a entrada 'de seguridade, incumprimentos e boas intencións'. Hoxe, no xornal, pode verse unha información relacionada que apoia todo o alí dito. En concreto, dicía que soaban as promesas feitas 'dende arriba' a algo repetido, e que o aumento da vixiancia nouturna en Ribadeo levaba esperando máis dunha década. Pois o que se pode ler hoxe no xornal é que a plantilla da Garda Civil en Ribadeo está ó 77 % (24 axentes de 31 postos de plantilla), tendo un posto sen cubrir na Policía Local dende hai un mandato.
Os datos, dados por un representante da Asociación Unificada de Guardias Civiles (AUGC) diferencianse dos datos proporcionados á prensa polo xefe da Garda Civil na Mariña hai uns meses. Se ben naquel casol caso os números porporcionados atinxían a toda a Mariña, viña a dicir que as carencias só chegaban ó 10 % se non se contaba ós mandos, mentres que neste caso, o representante a nivel provincial da Asociación manexa ó 15 % de carencia na provincia. Como vimos ó comezo, en Ribadeo é dun 23 %.
A situación de perigosidade na Mariña en xeral é boa, a pesar dos roubos. Niso coincide todo o mundo. En que as forzas policiais (G.C., non me gusta chamalas 'de orde pública'; traeme connotacións de emprego da forza contra a xente) acoden alí onde se lles chama, sempre, tamén coinciden mando e asociado. Pero, neste último caso, axusta 'y eso es así pese a ser los que menos cobramos'.

20180208

SUBESTACION ELECTRICA. Evaristo Lombardero Rico

   Polo que din as obras da subestación eléctrica de Ribadeo xa están rematadas, e séguese repetindo o mantra de que houbo un retraso por culpa do contencioso administrativo prantexado polos veciños de Piñeira. Convén crarexar, máis unha vez, e sabendo que non chegará, que esa información non se axusta a secuencia dos feitos.
   Sen entrar agora nas fases anteriores, os datos concretos dos últimos anos son os seguintes:
- O día 3 de xaneiro de 2013 o concello de Ribadeo concedeu a licencia de obras.
- A mediados de febreiro comezaron os movementos de terras, desmontes e algunha obra.
- A mediados de abril a empresa paralizou as actividades sen dar nengún tipo de explicación
- Só a mediados de decembro do mesmo ano se formalizou o contencioso pola Comunidade de Montes de Piñeira.
- Ainda tardou seis meses a empresa en anunciar que estaban as obras paralizadas por mor do contencioso, pero non fai falla ser un lince para entender que os tempos non casan. Non é o caso do Sr. Alcalde de Ribadeo que tamén se apuntou á mensaxe da eléctrica.
   Non nos preguntes porque foi este retraso nen os anteriores, eso sábeno eles se o saben. O único que podemos contar é que primeiro iba ser unha subestación de 400 000 voltios e despois de 132 000, naturalmente sen explicacións. Tamén se sabe que o proxecto foi moificado polo menos duas veces dende o anuncio inicial en xullo de 2008, cando se asinou o convenio entre SEPES, EON, a Consellería de Industria e o concello de Ribadeo, como tamén é sabido que polo medio andiveron EON, ENEL, BEGASA e VIESGO. De algunha cousa hai documentación e por ahí están es hemerotecas. Dos intríngulis nin se sabe, nin saberá pero quede claro que, no tocante aos retrasos os veciños non tiveron a mais mínima intervención. ¡Ainda quen cas eléctricas!
--
Electricidade de calidade, sobre a subestación eléctrica.
+ da subestación (a modo de historia).

Electricidade de calidade

Polo comunicado de onte da alcaldía, enterámonos de que a subestación eléctrica nova, que ó parecer será estreada o martes do antroido en Piñeira, será a panacea que paliará todas as lagoas de mantemento de liñas, rematando cos cortes de luz. Amén, descansen en paz.
Coido que a estación suporá unha mellora, pero que o mantemento das liñas elñectricas para a distribución está abandoado, e que esa foi (é) a causa da mala distribución . Que se empregara para presionar cando a liña e a subestación estaba cuestinada e había unha oposición mesmo xudicial, esa é outra cuestión de aproveitamento de recursos informativos dun xeito fraudulento por parte da empresa para outra causa que non tiña que ver (déranlle ou non a razón á empresa na causa xudicial)
O troceamento do subministro eléctrico en produción, distribución e comercialización, que se fixo efectivo en España hai xa anos, formalizou unha producción e comercialización altamente rendibles e totamente privadas, e unha distribución de alto custe de mantemento en monopolio público tutelado polas privadas e desatendido. Dese xeito, todos sabemos que para protestar pola abusiva factura da luz temos que ir a un sitio -sen moita esperanza no fundamental, blindado legalmente-, pero a calidade depende de outro... que non ten contacto directo connosco.
Ademáis, unha parte considerable do custe (por iso se di ás veces que a electricidade en España non é 'tan cara' a pesar de estar no pelotónde cabeza europeo) vai a á cota fixa de enganche, desalentando os aforros de consumo.
E, sobre aforros de consumo, en todo o mundo occidental hai un equilibrio entre a instalación de producción eléctrica e o seu consumo. Foi cando se viu que pola ganancia de eficiencia o consumo non ía tirar moito para arriba cando a tarifa de enganche subiu, como seguro de ingresos, aínda que non haxa consumo.
E así andamos. Con ou sen a nova e cuestionada subestación eléctrica de Ribadeo.
Subestación eléctrica. Imaxe de https://gl.wikipedia.org/wiki/Ficheiro:Subestaci%C3%B3n_electrica_1.jpg . Foto realizada por Angel Aroca Escámez. Lic.CC by-sa 3.0.
Comunicado sobre o retardo  do proceso da subestación, por Evaristo Lombardero.
+ da subestación (a modo de historia).

20180207

De seguridade, incumprimentos e boas intencións

Ninguén desbota que os mandos de seguridade teñan boa intención para evitar roubos ou calquera outra fechoría. Mais á hora da práctica, as cousas suceden cun patrón: unha xunta, un acordo de máis e mellor colaboración entre forzas, un reforzo de medios cara ó futuro... e ata a próxima alarma, na que se voltará a facer máis ou menos o mesmo.
Coido que Ribadeo non é unha zona insegura en relación con outras, e que, a pesar do que poda soar, os casos de roubos agrupados nalgunhas datas pódense cualificar de illados, como di o representante gubernativo na provincia. Mais tamén de repetidos. E, mentres, tamén son repetidas as promesas.
Desta volta, sóame a promesa de aumentar a vixiancia nouturna. Hai xa abondos mandatos municipais, aló polo 2003, o alcalde daquela prometeu vixiancia nouturna municipal todas as noites. Daquela o tema era outro, pero a efectividade das promesas coido que era parella: rematou o mandato sen tempo para o cumprimento e sen ampliación de prazo nin renovación de promesa. E ata o de agora (polo medio, houbo algunha comunicación de aumento de vixiancia, si...)
Desta volta noto sin embargo a falta dun acompañamento: a petición de máis cámaras de vixiancia. Pode que porque os afectados sexan pequenos negocios, non se lanzara de novo a petición periódica de aumento de control gravado, que resulta en xeral en maior control dos veciños inocentes, pero non en maior prevención de actuacións de culpables.
E, por certo, a vida é un factor de risco. É evidente que quen non está vivo, non pode morrer. Ven isto a conto de que a seguridade perfecta non existe, que sempre hai algo de inseguridade como inherente ó desenvolver diario. E que diminuír esa inseguridade só por medios de poder organizado, a máis de disparar o custe de mantemento do poder, leva consigo o aumento da inseguridade e indefensión fronte ó mesmo poder.
Si, hai que tomar medidas efectivas para manter a seguridade. Pero enfocar o remedio só sobre as forzas de seguridade, sen implicar máis ós veciños supón non só afastalos unha vez máis, senón tamén deixar de lado algo fundamental: a colaboración cidadá e a implicación das persoas na sociedade na que viven.
Imaxe de wikimedia Commons. Lic CC rec. compartir igual xenérico 2.0. Realizada por Lansbricae.

20180206

Gradiente social da saúde

Por un amigo chego a esa idea: a existencia dun grado diferenciado nos coidados e na saúde en función do variables socioeconómicas. Algo que todos, implícitamente, sabemos, mais que por ter asumido que é normal, non poñemos de manifesto como cousa que nos atinxe e nos perxudica.
O escrito que ligo, redactado co motivo do día mundial contra o cancro (4 de febreiro) cortiño, é unha das cousas que máis me chama a atención: a posta de relevo deste feito. Aínda que non ten desperdicio noutros aspectos. En baixo deixo un parágrafo:

20180204

Ribadeo e a auga

Agora mesmo, está a chover. Auga. Mais non é desa da que quería falar hoxe.
Nótase algo na foto? Gústame a auga da billa... normalmente. As queixas pola auga en Ribadeo non son cousa nova. Veñen de lonxe. E non só polas averías e liortas sobre a necesaria modernización da rede de abastecemento, senón pola calidade da auga. Aspecto terroso cando chove, sabor forte, pel alisada despois do lavado con ela... son algunhas das situacións que xeran queixas periódicas e que son sistemáticamente ignoradas por autoridades e empresa ou contraditas pola empresa xestora.  Naturalmente, hai casos aparte, como a contaminación polo CAVI. Pero, en días como os desta finde, non é o CAVI, senón outra cousa.
Vin a auga, e logo, lin sobre a recuperación da xestión de auga en sitios tan significativos como Berlín ou Valladolid, e outros non tan sonados ou importantes como Manacor ou Ermua, nun artigo en eldiario.es, "La ola europea contra la privatización del agua ". Un máis que fala de recuperación de poder da xente sobre o que toma e como se xestiona, e dos beneficios que trae, máis aló do que fala de aforro en cartos, que tamén, ó evitar a partida de 'beneficios' na contabilidade empresarial. E non, non é unha panacea: unha empresa pública, un ente non privado, pode estar tan mal xestionado como calquera empresa mal xestionada, e producir tanta corrupción. E para que non ocorra, a solución pasa polo mesmo que para poder recuperar a xestión da auga que bebemos: por nós, a nosa concienciación e actividade.

20180201

Río Uso, en Ribadeo?

    Onte, o ABC, titulaba unha nova 'La subasta para vender el barco de Ciudad de Vascos no recibe ofertas'. Non era a primeira vez que nomeaba o tal barco: hai xa varios meses daba nota da súa existencia (varado, dicía, cunha foto atracado) no peirao de Ribadeo á espera dunha subasta.
    A historia non deixa de ser ilustrativa de como pasan algunhas cousas relativas ós bens públicos (tamén pasan cos privados, pero iso depende de cada quen): a Deputación de Toledo encarga un barco a Gondán (río Uso, 14,75 m de eslora, 4,8 m de manga, segundo a web de Gondán) para navegar polo encoro de Azután (cruz no centro da imaxe):
    A cidade de Vascos son unhas importantes ruínas á beira deste pantano, situado na provincia de Toledo, preto xa de Extremadura, a cabalo entre os ríos Texo e o seu afluente Uso, que da nome ó barco, e cara á que se pretendía levar xente a través do pantano.
    Naturalmente, o feito de ser un lugar protexido medioambientalmente, e a moitos quilómetros de Lisboa, a saída ó mar das augas do Texo, fixo que as características do barco vaian do silencio a paneis solares, pasando por un tamaño adecuado (60 persoas máis dous tripulantes) e un perfil adaptado á navegación fluvial.
    O caso é que o goberno provincial cambiou, e as miras tamén. Considerouse un proxecto megalómano (para entendérmonos, como o da Cidade da Cultura santiaguesa) e tras a entrega, quedo esperando na ría de Ribadeo. Hoxe leva tempo varado en Porcillán, a primeira subasta organizada pola Deputación toledana quedou deserta, a segunda vai cunha rebaixa do 15% e xa se verá...
    Mentres, pode observarse desde o paseo marítimo Rodríguez Castelao de Ribadeo co asteleiro que o fixo ó fondo, a máis de 500 km do destino que esperaba... e que segue a esperar.