20130403

O inmediato e o contínuo

De sempre, hai unha loita entre o inmediato e o contínuo. A importanica de ambos balancea ora cara a un tipo, ora cara o outro. Recién rematada a semana santa (ou Semana Santa) quedan as noticias da choiva (como eu mesmo, onte), da ocupación hostaleira satisfactoria, da pegada importante das catedrais, e, como é costume xa, dos últimos escándalos, esta volta co protagonismo de Feijóo e o seu compañeiro narco, entre outros.
Mais, no fondo, o fundamento, aconsella non separar eses feitos doutros que convirten o conxunto nun substrato vital que non hai que perder de vista para actuar, ó xeito da manida pero convinte 'pensa globalmente, actúa localmente', que podería adaptarse para o caso en algo como 'pensa no futuro, actúa no presente'. E, no presente, remato de ler un libro de Vázquez Montalbán, e quedeime pensando en frases de novela de entre máis de dez e menos de vintecinco anos que son indistinguibles da realidade actual ...
"Los dueños de la realidad nos dejan ver las sobras de la realidad, a usted le llegan mediante señales, señales que les sobran. (...) En cuanto te acercas al poder, la cosa se complica (...) Veo que usted no sólo no sabe nada de nada, sino que no sabe que no sabe nada de nada."
"Desde niño sabe que cuando te pegan hay que pegar al otro, algo, por poco que sea, hay que avisarle de que su fuerza podría tener un límite, el límite de tu dignidad. Sólo ante el estado como golpeador, en la tortura a cargo de funcionarios del estado, no hay ndada que hacer. Estás ante el monopolio de la violencia y los matarifes han jurado bandera y te machacan normalmente por Dios y por la Patria."
"A pesar de la reincidencia, el señor juez puso en libertad condicional al (...) al estimar que era imposible 'imponer sanción alguna a una conducta que aún no está tipificada en el código penal'."
"Y no era un deporte exclusivamente madrileño, aunque Madrid se hubiera convertido en una capital de moral posmoderna, es decir, ecléctica y funcional, al servicio del éxito por el camino más corto, como prueba de la filosofía dominante de toda clase de poderes: político, económico, cultural. (...) era toda España la que asumía la moralidad insolidaria o la moral de la ambigüedad con todas sus consecuencias."
A lembrar que os políticos que corresponden ó mando nos períodos a cada unha das citas son variados entre os 'dous grandes' partidos estatais, e que en calquera caso, as citas pertencen a entidades literarias de ficción ... porque é doado pensar que podan ser de ensaios sobre a crise actual. Como para reconciliarse con Vázquez Montalbán.

Ningún comentario: